Aantal spontane huilbuien om geen aanduidbare reden: 5.
Aantal ballen opnieuw in het ballenbad gegooid: 328.
Aantal blokkentorens kapot gegooid voordat ze volledig waren: 15.
Aantal pijntjes verholpen: 10.
Aantal geslaagde ontsnappingspogingen naar het toilet: 0.
Aantal ‘mamaaaaaa’s: ontelbaar.
Oké , is het dan nu tijd voor hun middageten en een dutje? Oeps, het is nog maar 9u34 … Dan maar even een nieuwe thee zetten, denk ik bij mezelf. ‘Mamaaaaaa’ klinkt het echter de seconde dat ik me rechtzet. Oké, straks een nieuwe thee zetten.
Ik moet dankbaar zijn, fluister ik mezelf toe. Deze tijd gaat zo snel voorbij en komt nooit meer terug. Je knippert met je ogen en plots zijn die twee mini baby’tjes van naast het ziekenhuisbed twee jaar geworden. Ik moet dankbaar zijn, fluister ik mezelf toe. De driftbuien en snotneuzen maken wel weer plaats voor zoveel moois.
Soms vraag ik me echter af of het oké is om ook eens aan mezelf te denken. Wanneer ik aan het koffieapparaat op het werk mijn overweging tot vier vijfde werken bespreek, krijg ik steeds dezelfde reactie: ‘Op woensdag thuis, voor de kinderen dan?’ Met licht schaamrode wangen moet ik toegeven dat het niet per se voor hun is, maar dat ik ook nood heb aan een dagje me-time in de week. Om terug op te laden en weer door te kunnen gaan.
Want mama zijn is zwaar en overladen met dagdagelijkse dilemma’s. Het zit hem in die knuffel, waarvan je kind denkt dat het voor hem is, maar die mama eigenlijk meer nodig heeft. Het is genieten van de rust, wanneer ze een weekendje bij hun papa zijn. Maar je hart dat dan meteen verlangt naar volledig zijn, naar het moment waarop je je kind weer in de armen sluit. Het is het dilemma tussen niet kunnen wachten tot hun bedtijd en ze missen wanneer ze flink liggen te slapen.
Verbaasd van het feit dat ik de volle vijf minuten in gedachten kon verdwalen, kijk ik op. Het is hier stil. Te stil. Met een bang hart begin ik naar de living te sluipen, waar ik ze het laatst heb achtergelaten. Ik pink bijna een traantje van trots weg, wanneer ik de tweeling naast elkaar een Bumba-boek zie ‘lezen’ in de zetel. Stil, vrolijk en bedeesd. Uiteraard heeft de ene het boek ondersteboven vast en besluit de andere enkele seconden later de zetel uit te vallen, maar wat een prachtig mama-moment, bedenk ik me. En wat ben ik dankbaar.
Wacht eens even. Had ik nu daarnet een thee gezet? Oh ja, juist! Lap, die is koud, alweer.
