Kind

Flinke kinderen versus stoute kinderen

25/04/2023

Onze jongste van twee jaar oud (bijna drie jaar) is een stout kind. Althans, dat is hij toch volgens de standaardnormen van voorbeeldig peuter- en kleutergedrag.

Hij luistert niet. Hij wil zijn kleren niet aan doen. Hij wil niet stil zitten aan tafel. Hij wil zijn jas niet aantrekken bij het vertrekken. Hij wil zijn jas niet uittrekken. Op school wil hij niet in de rij gaan staan als de bel gaat. Hij wil zijn boekentas niet halen. Hij wil niet in bad. Hij wil niet uit bad. 

Het is nogal duidelijk dat hij een willetje heeft. En van dat willetje worden we vaak knettergek. 

Hij is de jongste van drie, dus we hebben wel al wat ervaring met de peuterdriftbuien en het omgaan met kleuter(on)logica, maar hij kan er wat van. Hij daagt ons uit. Hij vindt alles een spelletje. Niets is zo grappig als heel hard weglopen als wij “Stop” roepen. En als we de verhalen vanop school horen, hebben de leerkrachten er daar ook hun handen mee vol. Zo vertelt hij na een schooldag zelf dat hij stout was en op straf moest staan. Hilarisch vindt hij dit.

We proberen duidelijke afspraken te maken en grenzen te stellen. Soms eens straffen hoort daar bij, sommige dingen kunnen nu eenmaal niet door de beugel. Maar bovenal proberen we ook wat meer tegemoet te komen aan zijn noden. Hem aandacht te geven zodat hij niet altijd negatieve aandacht moet zoeken. We proberen hem apart te nemen, rustmomenten in te lassen die hij zelf absoluut overbodig vindt. Het is niet eenvoudig voor hem en voor ons om altijd tegemoet te komen aan zijn noden.

Naast een “stout” kind is hij namelijk ook een vrolijk kind. Een goedlachs kind dat best slim is voor zijn leeftijd. Hij is sociaal en graag in gezelschap. Hij houdt van zijn broers. Hij is gek op boekjes lezen en is een kanjer in puzzels maken. Hij geeft kusjes en knuffels. Hij is eigenlijk best flink om een stout kind te zijn.

En ohja, het is maar een fase zeker?

#gezelligechaosbijEsther