‘Je kindje niet mee in bed nemen? Tuurlijk wel!’

Na drie maanden kreeg ik continu te horen: ‘tijd om haar te verleggen naar haar eigen kamer, ze wordt verwent, dat hoort niet, zo lang bij de ouders slapen’. Heel mijn lichaam schreeuwde dat ze nog langer naast mij moest blijven liggen. Maar als nieuwe mama denk je toch te moeten luisteren naar al die ‘goede’ raad … en dus legde ik mijn kindje op haar eigen kamer. 

Er volgden helse nachten met veel gehuil (bij zowel baby als mama). Een aantal keer nam ik haar mee in bed, dicht tegen mij, maar toen kwamen er weer commentaren dat dat niet oké was en we daar mee moesten stoppen. 

Na enkele maanden alles geprobeerd te hebben, van white noise, tot liedjes, tot laten huilen (terwijl ik op de trap mee huilde), was ik helemaal klaar met die zogenaamde goede raad en luisterde ik naar mijn buikgevoel. Onze dochter werd rustig van onze aanwezigheid, dus viel ze elke avond bij ons in bed in slaap. Soms lieten we haar lekker bij ons slapen en soms verlegden we haar weer naar haar eigen bed. Dat deden we tot ze net geen drie jaar was, toen ging gaan slapen plots vanzelf. Zelfs toen onze tweede dochter al geboren was, bleven we het zo doen.

Ons tweede kindje hebben we vanaf dag één in de co-sleeper naast mij gelegd, niet in haar eigen grote bed zoals bij de oudste dochter. Vanaf zes maanden deed ze haar dutjes in haar eigen bedje en sliep ze ‘s nachts in de co-sleeper naast mij. Toen ze negen maanden was, voelden we dat het echt tijd werd voor een eigen bedje want ze klom zo bijna uit de co-sleeper. Deze overgang ging veel beter omdat we er allemaal meer klaar voor waren en wij ons gevoel volgden. Ons dochtertje had goede nachten en heeft altijd doorgeslapen. 

Toen zij een jaar was, keerde dit helemaal. Ze huilde veel ’s nachts en had veel nabijheid nodig. Ook nu kregen we weer de zogenaamde goede raad dat we haar  niet mee in bed mochten nemen want dan zou ze dat gewoon worden en zouden we haar te hard verwennen.

Dit keer stond ik echter sterker in mijn schoenen en heb ik alle raad genegeerd. Ik volgde mijn buikgevoel, en zo belandde ook nummertje twee vaak bij ons in bed. Maar net voor haar tweede verjaardag draaide dit weer en ging het slapen weer super goed. Als de kindjes ‘s nachts wakker worden en huilen, dan nemen we ze gewoon lekker mee in het grote bed van mama en papa, dan slaapt iedereen goed.

Soms ligt er één kindje bij ons in bed, soms twee. Vinden wij dat erg? Neen. Is dat soms wat moeilijk en slapen we zelf minder goed? Ja ... maar onze kindjes hebben een veilig gevoel. En dat geeft mijn moederhart heel veel rust. 

Ooit zei een mannelijke kinderarts tegen mij: “Er is niets zo sterk en zo juist als het buikgevoel van een mama.” Dus lieve mama’s, luister niet altijd naar de goede oude wijze raad en volg gewoon echt je buikgevoel!