Mijn zoon houdt zijn adem in tot hij flauwvalt als hij kwaad is – en dat is behoorlijk angstaanjagend

Mijn man, die normaal altijd de kalmte zelve is, sprong op en begon te schreeuwen om een dokter. Mijn zoontje hing slapjes voorover en zijn huid zag blauwgrijs. Gelukkig waren onze dochtertjes verdiept in hun schermpjes en merkten ze niets van het rumoer. Het kan niet meer dan een paar seconden hebben geduurd voordat hij zijn ogen weer opendeed, duizelig en zweterig, en zijn normale rozige kleur terug begon te krijgen – maar het voelde als een eeuwigheid. Hij kroop stilletjes op mijn schoot en was duidelijk gewoon uitgeput omdat hij zijn dutje had overgeslagen. De adrenaline die toen door mijn lichaam raasde, is vanaf dat moment voor altijd ergens diep in mij blijven hangen. 

Een vriendelijke endocrinoloog die een paar rijen verder in het vliegtuig zat, maakte snel zijn gordel los en kwam hem onderzoeken. Al snel verklaarde hij dat ons zoontje tiptop in orde was en dat sommige kinderen simpelweg hun adem inhouden als ze boos worden. “Dat zal wel zijn, meneer de endocrinoloog,” dacht ik, terwijl mijn hart zo luid klopte dat ik dacht dat het volledige vliegtuig het kon horen. “Ik kom wel bij je terug als ik een schildklierprobleem heb.” Maar toen ik na de landing naar de pediater belde, wist die me gek genoeg hetzelfde te vertellen. 

‘Sommige kinderen houden soms gewoon hun adem in. Flauwvallen is voor hen dan een manier om te resetten. Zorg er op zo’n moment vooral voor dat hij in een positie ligt waarbij hij zijn hoofd niet kan stoten – leg hem neer als dat mogelijk is. En vergeet alsjeblieft niet: laat je niet onderwerpen aan je peuter die dreigt flauw te vallen elke keer hij zijn zin niet krijgt. Dat is pure waanzin.’ 

Die vakantie verdiepte ik me in het onderwerp. Zo kwam ik te weten dat tot 5% van de gezonde kinderen deze aanvallen ervaren. Zo’n aanval is overigens geen keuze maar een reflex: het is een automatische reactie van een kind op stress of frustratie. De meeste kinderen groeien over deze aanvallen heen rond hun vier jaar, bijna allemaal zijn ze er rond hun zesde van af. 

‘Zo’n aanval ziet er extreem angstaanjagend uit, maar heeft geen schadelijke gevolgen,’ las ik nog in een artikel. Wat een opluchting dat er geen schadelijke gevolgen zijn – voor kinderen dan, want wat hun ouders betreft ben ik daar toch niet zo zeker van, eerlijk gezegd ... 

Ik ging verder op zoek naar informatie. Ik zocht op internetfora, sprak met verschillende mensen en las het ene artikel na het andere. Iedereen had wel zijn eigen ideeën over hoe je het best een aanval kan doorstaan. De ene stelde voor om een kind ondersteboven te houden, de andere zei dan weer dat het de bedoeling is je kind een “schok” te geven zodat hij terug denkt aan ademen. In het gezicht blazen of een koud washandje leggen kon hem bijvoorbeeld zo’n schok geven. 

Ik heb geen idee hoeveel aanvallen ik heb voorkomen de eerste maanden na dat eerste incident door hem bij het eerste teken snel naar de gootsteen te brengen en hem te besprenkelen met water, en hoe vaak hij eigenlijk gewoon “normaal” aan het huilen was en zijn gekke moeder hem zonder reden nat spatte. Daarna was er een periode waarin hem vasthouden me de beste optie leek om hem te kalmeren, gevolgd door een fase waarin ik hem liever op de grond legde. Nog wat later liet ik hem naar stromend water kijken zodra hij begon te huilen, omdat hem dat leek te kalmeren of hem net genoeg in verwarring bracht dat hij opnieuw ademde. Elke keer opnieuw sloot ik mijn ogen en wachtte ik vol ongeduld op het geluid dat hij ademde (wat ik, heel stom, beschouwde als het teken dat ik hem “gered” had). 

Van de ontelbare keren dat hij begon te huilen na dat eerste incident, is hij de voorbije twee jaar nog vijf keer flauwgevallen. Vijf keer, waarbij ik elke keer opnieuw het gevoel had dat ik op slag 10 jaar ouder was. 

Hout vasthouden; de laatste keer dat het gebeurde is nu al meer dan zes maanden geleden. Ondertussen ben ik gestopt met hem naar de gootsteen te sleuren als hij humeurig wordt. Ik blaas niet meer op hem alsof hij in brand staat. Want ik besef ondertussen dat het compleet zinloos is om een kind te controleren, hoe hard je dat ook probeert …

Vrij naar Scary Mommy