Als je tiener plots op zijn mama roept… Paniek!

‘Mamaaaaah!!!’

Het is de stem van de tiener, vanop het toilet, compleet in paniek. 
Ik schrik, want zo’n gil heb ik al lang niet meer gehoord. Het is misschien zelfs al jaren geleden. Wat is er in godsnaam aan de hand? Waarom zo’n angstige kreet? 
 
Er flitst meteen van alles door mijn hoofd. Hij kan intussen al een … euh ja … hele tijd zelf zijn billen vegen. – Sinds wanneer eigenlijk? Ik besef nu plots daar ik daar totaal niet op kan antwoorden! – Maar enfin, daarvoor heeft ie mijn assistentie niet meer nodig. 

Het wc-papier is niet op, want vanmorgen was ík nog de pineut die het laatste velletje net te laat zag hangen. Natuurlijk pas toen iedereen al vertrokken was en ik mijn grote boodschap wou wegvegen. Héél vervelend. En blijkbaar ben ik de enige die dat telkens aan de hand heeft, want ik zorg er altijd voor dat er weer nieuwe rollen klaarliggen als ik het einde van de velletjes zie naderen. 

Een accidentje in de broek zal het ook niet zijn. Ook dat is al een ruime tijd geleden. – En ook dáár kan ik geen datum meer op plakken! Grappig hoe je al die eerste keren nog weet, maar die laatste keren helemaal niet. Terwijl die nog het meest recent zijn. – Maar bon, terug naar de gillende tiener.

Dit kan alleen maar iets heel ernstigs zijn. Bloed bij de stoelgang, een symptoom van een of andere verschrikkelijke ziekte. Doemscenario’s flitsen door mijn hoofd terwijl ik naar het toilet spurt… Welke ziekte kan zorgen voor bloed bij de stoelgang? Darmkanker! Oh nee, het is niet waar… Ik zie al beelden van onze oudste, in het ziekenhuis, een kaal kopje… Zo’n zware strijd… 

Met tranen in de ogen arriveer ik aan het toilet. De deur is al open. De tiener steekt zijn knalrood hoofd naar buiten. Ik merk meteen op: geen paniek in zijn ogen! Geen enkel spoor van de horror die net in mijn hoofd heeft plaatsgevonden! Maar wel: een onnozele grijns. Een schaapachige lach, lichtjes gegêneerd – maar in mijn ogen nog niet voldoende! – zegt ie: 

‘Mijn gsm is in het toilet gevallen! Wil jij die er even uithalen?’

Oef! Is het dat maar...

En nee, dit mag hij gewoon helemaal zelf oplossen. Ik heb zijn stoelgang vroeger al genoeg van dichtbij gezien. Ik weet misschien niet meer wanneer dat precies was, maar het is in elk geval verleden tijd.