Het is dertien maanden en twee weken geleden dat we het er samen over hadden. Maar ineens zegt de dochter (15) tijdens het avondeten: “Ik heb het geld voor een nieuw bed bij elkaar gespaard.”
Dat is mijn teken tot actie. Dat had ik haar beloofd, meer dan een jaar terug. Als jij een nieuw bed wil, voor twee personen nog wel, moet je dat zelf financieren. Kom dan nog maar eens aankloppen.
In het diepste geheim heeft ze modellen opgezocht, vergeleken, gemeten, gebudgetteerd. Als een eekhoorn die nootjes verzamelt, zette ze elke cent die ze kreeg opzij.
De eerste vrije zaterdag die we samen hebben, springen we ’s ochtends in de wagen. Drie uur later ligt een volledig doe-het-zelf-pakket op haar kamer te kwispelen naar mij. Terwijl ik me nog sta op te peppen, is zij al begonnen. Ze rijt de verpakkingen open, sorteert de onderdelen, verzamelt het werkmateriaal, werpt een blik op het stappenplan en voor ik het goed en wel besef, dirigeert ze dit scherzo waarin ik triangel speel. Wat een inzicht. Wat een daadkracht. Wat een zin voor precisie.
Voor ik ga slapen, loop ik nog even haar kamer in voor een nachtzoen. Ik moet haar zoeken, mijn kleine meid, in dat veel te grote bed. Een mooie geïntegreerde proef, zo’n bedproject: financiële wijsheid, economie, techniek, vleugje wiskunde en logica, psychologie (hoe je vader te coachen) en, wel ja, filosofie. Geslaagd cum laude.
Maar dan gaat een siddering doorheen mijn lijf wanneer ik me realiseer wat de volgende stap is in zo’n tweepersoonsbed. Dat ze daar nog maar een paar jaar voor spaart.
