Ik had het niet zien aankomen, de veranderingen die van het ene moment op het andere plaatsvonden toen mijn oudste aan het begin van zijn tienerjaren stond. Ze kwamen als donderslag bij heldere hemel. Ik dacht eerst dat er misschien iets aan de hand was. Misschien liep er iets fout op school waar ik van moest weten? Ik bestookte hem met vragen, maar kreeg weinig antwoorden.
Van de ene dag op de andere was hij stil. Hij leek altijd kwaad te zijn. Het kon hem niets schelen of we naar de McDonalds gingen of samen gingen fietsen (dingen waar hij voorheen normaal héél enthousiast van werd).
Plots spendeerde hij drie keer zoveel tijd in zijn kamer. Dat kleine, nieuwsgierige jongetje dat nooit ophield met praten en dat dol was op gezinsuitstapjes was verdwenen. Eerlijk – ik vond het eigenlijk best moeilijk te verteren dat mijn jongen zo was veranderd. Het leek alsof ik plots niet meer wist hoe ik hem moest opvoeden. Ik miste wie hij was, en ik miste wie wij waren.
Twee jaar later zag ik hetzelfde gebeuren met mijn dochter. Samen gaan shoppen of een ijsje halen vond ze niet langer leuk. Mij een plezier doen door me te helpen in het huishouden, samen knutselen … het interesseerde haar allemaal niet meer. En als ik met haar probeerde te praten, dan kreeg ik alleen haar achterhoofd te zien.
Ze hield niet langer van roze en jurkjes, maar kleedde zich in hoodies en droeg donkere make-up. Ze wilde haar haar kleuren en wilde piercings. Ik vond het op zich prima dat haar smaak was veranderd: ik wil dat mijn kinderen onafhankelijk zijn en vooral zichzelf zijn. Maar het gebeurde zo plots en zo drastisch, daar moest ik toch even aan wennen. Het leek wel alsof ze al het mogelijke deed om mijn complete tegenpool te worden, in plaats van zich nog te willen kleden zoals ik.
En wat ik het moeilijkste vond, was de stilte. Het doet pijn als je kind je het ene moment nog aanbidt, maar het volgende moment zelfs je ademhaling al irritant vindt.
En nu volgt mijn jongste. Dit keer ben ik voorbereid – maar ik ben nog altijd triestig dat ook hij verandert. Ik voel me met momenten zelfs een beetje eenzaam. Er zijn momenten waarop de ik de jongere versies van mijn kinderen zo hard mis, dat ik er de tranen van in mijn ogen krijg.
Als ik er met vriendinnen over babbel, dan blijkt dat ik niet de enige mama ben die het zo aanvoelt. Je kind zien veranderen als hij of zij een tiener wordt, het is misschien wel de grootste overgang waar je doorgaat als ouder. Maar ik heb het gevoel dat er amper over gesproken wordt.
Natuurlijk zijn er heel wat mooie kanten aan het opgroeien van je kinderen. Ik vind het ongelooflijk fascinerend om te zien wie ze zijn en worden. Ik ben zo trots op hen. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het niet steekt soms, dat hun kindertijd voorbij is en dat de kinderen die ze waren mee verdwenen zijn. Al blijven ze toch voor altijd mijn kleintjes – zelfs als ze twee hoofden boven mij uitsteken ;-).
