De tieners en de puppy

Hebben we eindelijk toegegeven aan het gezaag van de tieners? Nee, absoluut niet: de tijd was er gewoon rijp voor. We waren ervan overtuigd dat een puppy de tieners kon helpen bij het opbouwen van verantwoordelijkheid en het omgaan met stress, en dat we met z’n allen (maar de tieners in het bijzonder) meer buiten zouden komen. Voor mij als mama waren de voordelen van een hond duidelijk. 

Maar zoals bij alles, moet je natuurlijk ook goed overwegen of de negatieve kanten van een hond hebben aanvaardbaar zijn. Denk aan ongelukjes in huis, veel blafjes naar alles wat beweegt, extra poetswerk, extra was, vuile poten in de auto, verscheurde sokken, wandelingen in snertweer, het zoeken naar oppas, …

Na enkele weken met de pup blijkt aan de meeste verwachtingen te zijn voldaan. Ik kan met vreugde verkondigen dat !!!alle drie!!! de tieners met regelmaat wandelen, en dat ze minder tijd op hun kamer doorbrengen. Het fijnste moment is echter het thuiskomen van school: in plaats van gezucht over de moeilijke/saaie/druilerige dag is er nu gekwispel en geknuffel. In plaats van met hun koptelefoon op te verdwijnen naar hun kamer, gooien ze met balletjes, delen ze hondensnoepjes uit en laten ze de hond uit.  

Plots zijn er ook veel leuke dingen om naar uit te kijken. De eerste keer in het bos en in de sneeuw waren al tof. De eerste douche wat minder … Binnenkort de eerste keer naar zee, dat zal vonken geven! En dan de zomervakantie, wow, dat wordt een avontuur. 

Verschillende hondenbaasjes hebben mij al gewaarschuwd dat dat niet zal blijven duren, dat de interesse zal minderen, en dat het wandelen dan op de schouders van de mama terecht komt. Dat de tieners verdwijnen als er sprake is van een dierenartsbezoek, en dat de regels aan de laars zullen worden gelapt. Kan zijn, maar voorlopig gaat het goed. Ons gezin maakt letterlijk en figuurlijk ruimte voor de puppy, en de puppy settelt zich met overgave én een overdosis aan schattigheid in dat gaatje.