Dit moet wel écht het vreemdste cadeau zijn dat tieners blijkbaar écht willen krijgen (DO NOT GET IT)

Want ik heb ooit een briljante opruimbui gehad waar Marie Kondo nog jaloers op zou zijn. Dozen, torens, mapjes vol CD's: hop, weg ermee. Niet omdat ik harteloos ben, maar omdat ik dacht: we zijn door die tijd heen. Ik ga die dingen nooit nog bovenhalen. Alles is toch streaming. Alles is digitaal. Mijn zolder is dankbaar. Meer ruimte voor andere rommel.

En dan vragen mijn dochters, allebei, om (houd u vast) ... een CD-speler.
Ik moest efjes gaan zitten.
Het rare is: ze hebben allebei een platenspeler, en dat snap ik wél. Vinyl is ritueel, zichtbaar, aesthetic. Maar dit? Komaan jongens.

Hun uitleg: ze willen muziek zonder gsm, zonder algoritme, gewoon opzetten en klaar. Rust. Eigentijdse slow living… maar dan in plastic. Ja, kinderen, kan dat dan niet op een andere manier? Met uw platenspeler bijvoorbeeld? Waarvoor je al honderden euro's hebt uitgegeven aan platen. 

Dus ja. Ik zeg nu stoer dat ik het niet ga kopen.
Nee, ik ga niet op zoek naar een “retro cd-speler minimalistisch design”. Veto.