tiener studeren

Een A-attest, maar eentje met een kanttekening

1/07/2025

Een A-attest. Hoera. Eentje met een kanttekening weliswaar. Eentje met een hele portie commentaar ... achteraf.  

“Hij is te nonchalant.”
“Hij is afgeleid.”
“Hij is zélf de afleider.”
“Hij boeit zich nergens in.”

En dat dan na een volledig schooljaar… zonder één enkele waarschuwing

Geen mail. Geen agenda-opmerking. Geen telefoontje. Helemaal niks. Tot nu.  

Wanneer gaan mensen die met kinderen werken eindelijk begrijpen dat transparantie, duidelijkheid én communicatie geen luxe zijn? En dat je als ouder geen helderziende bent?  

Want weet je wat wij zagen? We zagen hem worstelen. Met zichzelf. Met zijn hoofd. Met puberteit. Met motivatie. Met plannen.

We hebben gestimuleerd, gerustgesteld, geprobeerd. En ja, ook losgelaten. Want hij moet leren zelfstandig worden, toch?

Maar zodra ik dát benoem? Is hij ineens een kind dat je blijkbaar constant bij het handje moet vasthouden.  Euh … beslis even? Zelfstandig leren werken of niet?

De chaos is niet alleen in zijn hoofd, hoor. Het zit blijkbaar ook in de verwachtingen rond hem.  

En dan die uitsmijter: “Hij mag al blij zijn dat hij een A-attest kreeg, want met zo’n attitude volgend jaar… nou…”  

Ik weet dat mijn zoon geen doetje is. Maar om hem op het einde van het schooljaar gewoon volledig af te kraken … Was dat echt nodig?

Ja, je zegt dat je het hem “meermaals in de klas hebt gezegd”. Oké. Kan zijn. Maar denk je écht dat hij dat dan thuis komt melden? Wat verwacht je dat wij als ouders daarmee moeten doen achteraf?

Respectloos gedrag? Nee, dat tolereren wij ook niet. Maar het zou wel handig zijn om dat soort zaken gewoon even te melden. Toch? Of is meedenken en samenwerken met ouders soms te veel gevraagd?  

En weet je … Ik weet hoe ik zelf was als tiener. Agenda’s vol nota’s. Afgeleid. Te druk. Geen interesse. Niet om het goed te praten — maar het werd wél gemeld. En dat maakte verschil.

Nu? Niets. Totaal geen samenwerking. Alleen een oordeel, achteraf.  

En ja, ik kan zó gefrustreerd worden van dat soort dingen. Zeker als ik daar samen met hem, én zijn papa, zo’n koude douche over me heen krijg. Compleet overdonderd. Zonder enige voorbereiding. We stonden daar, en we voelden ons klein. En boos. En machteloos.  

Ik denk er zelfs aan om die mevrouw nog een mailtje te sturen. Respectvol, uiteraard. Maar ik weet dat dit anders blijft borrelen. En eerlijk? Ik wil het niet opkroppen. Ik wil dat ze het weet.

Fijne vakantie, mevrouw. En oh ja: de communicatie? Die mag u volgend jaar zeker op het lijstje zetten.   

 

Deze tekst verscheen eerder op Mijn Ogen, Mijn Wereld