"Ja, maar je hebt toch zelf voor je scheiding gekozen?"

Inderdaad, ik nam de beslissing om een punt te zetten achter een relatie die in de ogen van de buitenwereld “toch zo slecht nog niet was”. Maar guess what, “toch zo slecht nog niet” is niet voldoende voor een vrouw van dertig die nog een heel leven voor haar heeft.

Hoe ouder de kinderen worden, hoe minder het gaat om “pompen of verzuipen” en hoe meer plaats er is voor gezellige tijd samen. Hoe meer plaats ook voor stevige discussies en meningsverschillen. Die kunnen gaan over kledij maar even goed over hoeveel zakgeld ze krijgen en het uur van bedtijd. Want bij papa mogen ze veel langer opblijven natuurlijk, ahja, dat zie je van hier.

Hoe ouder ze worden hoe moeilijker de wissel ook. Want toen ze klein waren gaven die paar dagen zonder kinderen mij de tijd om even uit te blazen, wat werk in te halen of eens af te spreken met vriendinnen. Dat zijn ook de dingen waar die andere mama’s mij voor benijden. En eerlijk? Ik dacht er vroeger net hetzelfde over.

Maar ik ben dan weer jaloers op de heerlijke vanzelfsprekendheid van “normale” gezinnen. Ik mis “de andere ouder” als ik in discussie moet gaan met een welbespraakte 11-jarige. Ik voel mij soms een buitenstaander in mijn eigen gezin als ik bepaalde dingen moet missen of het niet eens ben met beslissingen die bij de andere ouder gemaakt worden. Mijn kinderen maken reizen, herinneringen zonder mij.

En hoewel ik een aantal kinderloze dagen heb om wat dingen in te halen, ben ik de andere dagen diegene die alles alleen moet zien te redden. Nee, dat is niet volledig waar. Ik heb een lief waar ik op kan rekenen en die steeds voor mij klaar staat. Ik denk dat het gewoon mijn eigen trots is die mij tegenhoudt om op de moeilijke momenten hulp te vragen.

Want ik heb er natuurlijk wel zelf voor gekozen …

Deze blog werd geschreven door mama Elise, mama van 3 en plusmama van 2.