Moederdag – of hoe ik me stilaan onzichtbaar voel

Mijn kinderen zijn tieners nu. Ze komen binnenwaaien en zijn het volgende moment alweer onderweg – naar een sporttraining, naar vrienden ... Ze zuchten als ik iets vraag, draaien met hun ogen als ik iets voorstel, en vinden dat ik “altijd zo zaag”. Soms ben ik blijkbaar gewoon een obstakel op hun weg naar zelfstandigheid. Ik snap het ergens hoor, echt waar. En ik wíl ook dat ze zelfstandig worden, zelf keuzes maken, hun vleugels uitslaan. Maar het doet ook iets met mij.

Mijn man? Die lijkt me nauwelijks op te merken tussen de werkvergaderingen en de voetbalmatchen op tv door. We praten, ja, maar vooral over wie wie waarheen moet brengen of wat er nog gehaald moet worden in de supermarkt. Echte aandacht, het soort dat niet tussen de regels door glipt, is schaars geworden.

Neem nu vandaag. Het is Moederdag. Ik zie op Instagram de foto’s van lekkere ontbijtjes op bed, geknutselde kaartjes en bloemen. En ik glimlach. Maar ergens voel ik ook een steek. Want hier is het… stil. Geen ontbijt, geen briefje, geen knutselwerkje. Alleen de was die zich opstapelt en iemand die roept of ik de oplader ergens gezien heb. En als ik subtiel te kennen geef welke dag het vandaag is, volgt er simpelweg: ‘Oh, was dat vandaag? Allé, proficiat dan hé!’

Ik wil niet zielig doen. Ik vermoed dat het er gewoon bijhoort. Deze fase, dit loslaten. Maar ik vind dat het wel eens gezegd mag worden dat het soms pijn doet. Dat je als mama vooral geeft in deze fase, en soms niet weet of het eigenlijk nog wel gezien wordt, écht gezien. En ik vraag me af of ik de enige ben die zich zo voelt. 

Ik probeer mezelf in te prenten dat ook deze fase weer voorbijgaat. Ooit zullen ze wellicht terugdenken aan die boterhammen, die lastige vragen, die eindeloze ritten — en beseffen dat daar liefde in zat, elke dag opnieuw. Misschien zeggen ze het dan luidop. Misschien ook niet. Maar ik hou me vast aan het idee dat mijn aanwezigheid, hoe onzichtbaar ze nu ook lijkt, ooit weer vorm krijgt in hun herinneringen. 

Tot die tijd blijf ik gewoon hier, een beetje op de achtergrond misschien, maar altijd in de buurt -  altijd mama.