Een kind kost een huis, zegt het cliché. Nu was ik er persoonlijk van overtuigd dat we een groot deel van dat desbetreffende huis al hadden afbetaald in de periode waarin onze kinderen naar de crèche gingen, want laat ons eerlijk zijn: kinderopvang kost een serieuze duit. Blijkt nu plots dat die facturen eigenlijk nog maar een voorsmaakje waren op het serieuze werk: tieners kosten geld. Véél geld. En dat had ik toch een beetje onderschat.
Neem nu de wekelijkse boodschappen. Die hongerige tieners kunnen bergen eten binnenspelen – en als je hen daarna hongerig ziet aanvallen op de volgende maaltijd, zou je zweren dat ze al drie weken niks deftigs hebben binnengekregen. Dat betekent dat je als ouder van een tiener maar beter wat extra eten in huis haalt. Véél extra eten!
En dat reflecteert zich natuurlijk op het bonnetje bij het afrekenen in de supermarkt. Enfin, bonnetje – zeg gerust bon, want die overvolle kar die je nog net buiten gemanoeuvreerd krijgt resulteert natuurlijk in een meterslange bon met een bedrag om achterover van te vallen. En dan durven die tieners nóg te beweren ‘dat er nooit iets lekkers in huis is’.
En dan zijn er de kleren en schoenen. Tieners dragen niet meer zomaar wat je voor hen koopt (ben je gek?!) en weten héél goed wat ze willen. Spoiler: dat is meestal niet het goedkoopste. Bovendien groeien ze ook in een mum van tijd uit hun volledige garderobe. Het zou niet de eerste keer zijn dat die tiener er op minder dan een jaar drie schoenmaten op vooruitgaat. Dus hou die portemonnee maar in de aanslag, moeder!
Ook de school doet een duit in het zakje (of beter, haalt heel wat duiten úit het zakje). De schoolrekeningen tikken aan, en al dat schoolgerief betaalt zichzelf natuurlijk niet. Want tja, die passer is nu al voor de derde keer kwijt, die rekenmachine kost best wel wat, en die rugzak van vorig jaar kan natúúrlijk niet nog een jaartje mee. En dan vergeet ik nog bijna dat busabonnement.
Een leuk uitstapje of samen op reis? Het wordt allemaal fors duurder eens je kind ouder is dan 12 jaar, want plots is het gedaan met dat voordelige kindertarief. Je tiener mag gewoon de volle pot betalen. En natuurlijk zijn de kindergerechtjes geen optie meer op restaurant.
Moet je kind beugelen? Zorg dan maar dat je stevig gespaard hebt (of zorg voor een degelijke tandverzekering, maar ook die kost natuurlijk wel wat), want die rekeningen laten je toch even naar adem happen.
Ook dat zakgeld begint al aan te tikken. Waar je vroeger nog weg kwam met een occasionele euro hier of daar, worden de bedragen toch wat substantiëler als je kind wat ouder wordt. Logisch ook, je tiener gaat al eens vaker alleen op stap, heeft een gsm-abonnement te betalen, …
En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Slik. Van die kinderopvang kregen we trouwens nog een deel terug via de belastingen. Maar blijkbaar telt een volledige nieuwe garderobe omdat het kind er na drie maanden alweer uitgegroeid is niet als aftrekpost, vreemd genoeg.
We zien ze graag hoor, onze tieners. Héél graag. Maar ze kosten toch verdorie geld. Véél geld. Laten we zeggen dat ‘dat huis’ dat een kind kost, blijkbaar een luxevilla is ;-).
