Mijn kinderen hebben mijn sociaal leven een boost gegeven. Je kent dat wel, een gsm vol met contacten als Isabelle_mama_Lowie. Maar nu zij tieners zijn, is dat sociale-leven-dankzij-de-kids een beetje in een doodlopend straatje beland –ik moet zelden nog een mama contacteren via Whatsapp om snel iets af te spreken. Weer iets waar ik helemaal nooit bij had stilgestaan vóór deze fase …
Geen betere manier om snel veel mensen te leren kennen dan kinderen te krijgen. Het begon al in de crèche, waar ik weleens een babbeltje sloeg met andere mama’s of papa’s. En dat ging verder aan de schoolpoort. Zo onwennig ik daar die eerste dagen stond omdat ik nauwelijks bekende gezichten zag, zo vrolijk wuifde ik tegen het einde van hun lagereschoolcarrière naar tientallen ouders op het schoolplein en maakte ik en passant een praatje (met een kind dat ondertussen aan mijn mouw stond te trekken).
Het ging snel: ik kwam die andere ouders al eens tegen op een info-avond of een schoolfeest. We stonden samen te wachten aan de schoolpoort. De kinderen raakten bevriend, en dus volgden er playdates of verjaardagsfeestjes. En voor ik het wist was de helft van mijn gsm gevuld met contacten via mijn kinderen – en had ik er een halftijdse job bij als hun agendabeheerders. Want die playdates, die moest ik regelen natuurlijk. En bij het brengen of halen was er meestal wel even tijd om ondertussen een praatje te slaan. Leuk, om mensen van dezelfde leeftijd / levensfase uit de buurt te leren kennen.
Het duurde niet lang of verjaardagsfeestjes mondden standaard uit in een gezellige drink met die andere ouders. We picknickten samen de vakantie in aan het einde van het schooljaar, spraken af om samen naar een festivalletje in de buurt te gaan – of gingen met de mama’s onder elkaar op stap. We hadden een Whatsapp-groep met de andere ouders van de klas, die na een tijdje zowel gebruikt werd om huiswerkgerelateerde vragen in te stellen als om af te spreken om samen naar die ouderfuif van school te gaan. Ooit gingen we zelfs een weekendje weg met de gezinnen van een paar klasvriendjes. En die vriendjes, die zag ik opgroeien van schattige peutertjes tot opgeschoten tieners.
Hetzelfde gebeurde bij de hobby’s. Door samen te staan supporteren aan de zijlijn leer je elkaar al snel kennen. Taxi Mama en Taxi Papa werden van stal gehaald en er werd al snel een carpoolregeling uitgewerkt in de buurt. Om maar te zeggen: zonder mijn kinderen kende ik wellicht een pak minder mensen hier in de buurt.
Ondertussen zijn mijn kinderen tieners. De oudste startte in het middelbaar. Hij leerde nieuwe vrienden kennen. Hij babbelt ’s avonds aan tafel over klasgenoten die ik alleen ken van naam. Een enkeling heb ik ondertussen al eens ontmoet, maar daar blijft het dan ook bij. Ik word niet langer ingeschakeld om de agenda van de zoon te beheren, dat kan hij prima zelf.
Ik sta niet langer aan de schoolpoort te wachten (ben je gek?!) en kan bij veel klasgenoten niet eens het juiste gezicht op de naam plakken. Laat staan dat ik een idee heb van wie hun mama’s of papa’s zijn. En als ik nog eens ingeschakeld word als Taxi Mama, dan wordt er vooral van mij verwacht dat ik meteen weer wegrij en dat ik vooral NIET het lef heb om een boekje over hem open te doen.
Naar die andere ouders heb ik dus veelal het raden. Ik zit niet langer in een Whatsappgroepje, een verjaardagsfeestje met afsluitende drink is écht niet cool meer, en ik heb zo lichtjes het vermoeden dat mijn zoon me met zijn ogen zou neersabelen mocht ik nu voorstellen om een eindejaarspicknick te organiseren met zijn klasgenoten en hun ouders ;-). En dus lijkt het nu soms alsof we als ouder allemaal op ons eilandje zitten.
Opgroeiende kinderen betekent dat je moet loslaten, dat wist ik al langer. Ik doe het met vallen en opstaan. Maar ik had er eigenlijk nooit eerder bij stilgestaan dat het ook gepaard zou gaan met het loslaten van heel wat sociale contacten …
