Hoe komt het dat je het ene moment een dikke, hartverwarmende knuffel krijgt om vervolgens 10 minuten later doodgebliksemd te worden door je tiener? Kortom, hoe ga je nu om met een tiener en die puberteit en hoe kan je je verbonden blijven voelen in deze, soms turbulente, periode? Anky De Frangh biedt tijdens het webinar 'Verbinden met je tiener' handvaten om met het gedrag van je tiener om te gaan.
Victor gaat niet naar school, en dus is hij de godganse dag thuis, of ergens onderweg met ons, dat kan ook. Dat niet naar school gaan is een bewuste keuze die ik meteen opnieuw zou maken. Maar dat wil niet zeggen dat ik het altijd geweldig leuk vind, zo de hele tijd een kind op mijn dak. Want hij vreet aandacht. En geduld.
Iedereen kan meteen een aantal voorbeelden geven van situaties waarin je als ouder moet nadenken hoe ver je je kind loslaat. Dat is een moeilijke oefening, een groeiproces voor het kind, maar niet te vergeten evengoed voor de ouders. De ene is daar al wat sneller mee weg dan de ander.
In een oververmoeide toestand probeer ik mijn zieke en tegenstribbelende Joas van 5 jaar naar bed te krijgen. We zijn allebei moe. De koorts is nu eindelijk weg, maar hij blijft moe en eet niets. Hij wil niets, is boos, verdrietig en weet niet wat hij met zichzelf aan moet.
Afgelopen weekend hadden we bezoek. Een bevriend koppel met vier kinderen. Het was twee jaar geleden dat ze nog eens bij ons thuis gekomen waren, realiseerde ik mij. We waren de voorbije jaren steeds bij hen thuis geweest, of hadden op ‘locatie’ afgesproken.
De band tussen een moeder en haar zoon is iets unieks. Het lijkt wel alsof die kleine jongens ons vanaf het prille begin rond hun vingertje kunnen draaien. En natuurlijk willen we hen opvoeden tot zelfstandige mannen die voor zichzelf en hun gezin kunnen zorgen, maar toch hopen we ook dat ze weten dat wij er altijd voor hen zullen zijn als ze ons nodig hebben.
Er zijn geen geheimen meer in ons huis: mijn kinderen horen en zien alles wat er gebeurt. En ze praten. En vragen. En praten. Keitof! Behalve af en toe, wanneer ik een beetje rust aan mijn hoofd wil :-).
Er zijn heel wat manieren om je andere kinderen te betrekken bij het verlies van een kind en veel hangt af van de situatie. Veel ouders doen gewoon wat hun hart ingeeft en volgen hun ouderlijke intuïtie. Net zoals alle andere aspecten van het opvoeden van kinderen is er niet één goede manier. Er zijn heel veel goede manieren en het is niet zo dat je maar één kans hebt om met je kind(eren) over hun overleden broer of zus te praten. Helemaal niet. Je mag dus gerust het principe trial and error toepassen, zoals je dat wellicht op heel wat vlakken in de opvoeding doet.
Stilaan wen je eraan, de weekends alleen, de papaweekends. Onwennig in het begin, niet goed wetend hoe je de tijd best doodt. Opruimen, strijken, vrienden opzoeken, voor de zoveelste keer checken op je gsm of je geen oproep gemist hebt. De minuten aftellen tot die auto de oprit oprijdt.
Eerst werden jullie verliefd en bouwden jullie aan een leven samen … en toen kwam(en) er (een) kindje(s) en werden jullie een gezin. Plots zijn jullie niet alleen meer elkaars partner, maar vormen jullie ook een team als ouders en als gezin. En dat heeft toch een impact op de dynamiek tussen jullie. Want als je niet oplet, nemen praktische beslommeringen al snel de overhand - en blijft er weinig tijd over voor elkaar.
