Tot 12 procent van de Belgische ouders kampt met een 'parentale burn-out'. De symptomen? Emotionele uitputting, geen empathie meer kunnen opbrengen voor je kind en het idee dat je als ouder gefaald hebt. Ook deze gastmama heeft het erg moeilijk en schreef moedig haar verhaal neer.
Vorige week haalde het onderzoek van Prof. Roskam de krantenkoppen: zo’n 1 op 12 ouders worstelt met een parentale burn-out. België is hiermee de trieste koploper binnen een lijst van 45 landen. Mogelijke verklaringen ziet ze vooral in twee fenomenen: onze invulling van het ouderschap getuigt van een sterk individualisme en van een doorgedreven perfectionisme. Het is niet de eerste keer dat de alarmbel wordt geluid en dat onze huidige invulling van het ouderschap wordt aangekaart. Ook Kind & Gezin en zelfstandige vroedvrouwen tonen, alvast in theorie, steeds meer aandacht voor het welzijn van de moeder. Iets wat ik zelf na de geboorte van mijn tweede zoontje mocht ondervinden. Maar is de boswachter niet ook de stroper in dit verhaal?
Parentale burn-out komt vandaag 8 keer meer voor dan zo’n 40 jaar geleden. Verbaast je dat? Niet echt … Als je weet dat de term ‘ouderschap’ voor de jaren 60 niet eens bestond.
Ik ben, Celine, mama van twee. Mama worden was mijn vurigste wens. Na anderhalf jaar proberen, een miskraam, negen maanden fysiek afzien en een onverwachte heavy bevalling had ik ze ein.de.lijk. Fie! Topdochter, even vurig en taalgericht als haar mama.
Het is genoeg geweest. Mama heeft haar grens bereikt. Het eerste dreigement komt eruit: 'Als je niet eet , geen TV straks'. Aatje, verbaal zeer sterk, gaat in discussie. De ping pong welles-nietes wordt steeds geladener en de stemmen luider… “Jij bent een STOUTE MAMA ! Moet ik anders eens uit mijn krammen schieten?!'', schreeuwt Aatje uiteindelijk woedend uit.
Deze is voor jou liefje. Want je bent niet alleen mijn beste vriend, mijn man, maar sinds tien jaar ook de vader van onze kinderen. En dat moment veranderde alles. Het ouderschap was voor ons allebei een zoektocht. Eentje die we graag aangingen, maar die soms pittiger was dan we ons hadden kunnen voorstellen. En maar goed ook, want we hadden anders misschien getwijfeld over iets wat we nooit hadden willen missen.
Mijn oudste dochter is nu 7 en ik zou niet trotser kunnen zijn op haar. Ze is complex maar lief, doet altijd zo hard haar best en heeft een piepklein hartje als het erop aankomt. En ze is hoogsensitief.
Het opvoeden van een hoogsensitief kind vraagt heel wat van ouders. Hét hoogsensitieve kind bestaat niet, dus er zijn ook geen kant-en-klare tips die voor elke ouder met een hoogsensitief kind werken. Echter zijn er wel een aantal gemeenschappelijke succesfactoren in de opvoeding van een hoogsensitief kind. Het belang van een sensitieve opvoeding zorgt ervoor dat je hoogsensitiviteit binnen het gezin in goede banen kan leiden.
Geregeld hoor je spreken over hoogsensitiviteit. Minder bekend is 'vurig sensitiviteit' of ‘hoogsensitief met een sterke wil’. En dat laatste geeft behoorlijk wat vuurwerk…
