Ik was best een geduldig persoon. Of toch, dat dacht ik. Tot ik kids kreeg. Ze stellen mijn geduld serieus op de proef en krijgen me meermaals per dag op mijn paard. Na vijf keer hetzelfde zeggen, verander ik in een crazy mom.
We geven het toe, tieners zijn niet altijd het zonnetje in huis. Ze zuchten en draaien met hun ogen dat het een lieve lust is, en over de honderden discussies op een dag zullen we maar zwijgen. Maar gelukkig zijn er ook heel wat positieve kanten aan opgroeiende kinderen. Zoals deze:
Tieners durven zich nogal eens af te zetten tegen hun ouders. Da’s logisch ook, ze zoeken hun eigen weg en staan steeds meer op eigen benen. Maar ook al geven ze je het gevoel dat ze alles beter weten en dat ze écht wel iets beters te doen hebben dan naar jou te luisteren, toch zijn er een aantal dingen die ze stiekem nog altijd heerlijk vinden – zonder dat ze dat daarom laten merken.
De afgelopen 15 maanden waren voor ons een emotionele rollercoaster. Ik heb al alle mogelijke emoties ervaren. Emoties die veel feller zijn dan bij gezonde kinderen. Met deze blog wil ik geen afbreuk doen aan de emoties van ouders met gezonde kinderen. Nee, ik wil begrip vragen. Begrip waarom ik niet altijd meer de leuke vriendin ben, waarom ik dingen last minute afzeg, waarom ik soms geen geduld heb.
Voor de ontwikkeling van een eetstoornis is zelden een eenduidige oorzaak aan te wijzen. Meestal gaat het om een complexe combinatie van biologische, psychologische en sociale factoren. We gaan ervan uit dat een tiener pas een eetstoornis ontwikkelt als deze op de een of andere manier een houvast biedt. Maar waar gaat dat nu eigenlijk over, 'een eetstoornis'? An Vandeputte, psychologe en Eetexpert-oprichter, vertelt er meer over.
Een handleiding op maat van jouw baby, hoe handig zou dat zijn?! Dat krijgen wij helaas niet voor mekaar, maar onze vernieuwde uitgave van Mijn baby komt wel aardig in de buurt. Hier zijn alvast 5 redenen waarom dit boek onmisbaar is in de boekenkast op jouw roze wolk.
Het spijt me dat ik niet geschreeuwd heb dat ik het niet meer redde, toen ik zwanger was. Het spijt me dat ik enkele maanden daarvoor nog dacht dat ik professioneel een grote stap kon zetten, en een voltijdse zelfstandige activiteit kon uitbouwen. Op dat moment leek de tijd er rijp voor. Oh ja, ik was zwanger ondertussen, maar dat zou wel lukken, en enkele weken na de bevalling zou ik wel weer aan het werk gaan…
We want it all. Of alleszins: I want it all. Van een geweldige moeder over een fantastische echtgenote tot de beste werknemer: ik wil het allemaal zijn.
Als ik met mijn zoon in bed nog wat lig te knuffelen voor hij in slaap valt, maak ik een kapitale fout. Ik wéét dat het een risico is, maar ik had het al een paar maand niet gedaan en ik dacht dat hij er misschien ‘uit’ zou gegroeid zijn. Verkeerd gedacht.
