Brief aan de kinderen van mijn vriend
Liefste B., A. en I.,
Toen ik tegen mijn vader zei dat ik verliefd was op Tom, een pas gescheiden man die 11 jaar ouder is en 3 puber kinderen heeft, was zijn eerste reactie: “weet waar je aan begint, hé. Het duurt 5 jaar tegen dat zo een scheiding pas in zijn plooi valt en jij gaat er nu al middenin zitten!”.
Uiteraard had hij weer gelijk.
In die voorbije jaren is er veel gebeurd. Met alle goede bedoelingen van mijn kant probeerde ik het bij jullie papa een warme thuis te maken. Ik plande fijne uitstapjes en ik kwam bij hem inwonen. Aangezien Tom niet zo een huisman was, nam ik al snel het huishouden over en probeerde ik wat structuur erin te brengen. Alle spullen een eigen plaats, een paar huisregels,… Na een tijdje kwamen er wat conflicten en voelde ik dat ik me ongewild begon op te dringen. Ik wilde dat jullie mij leerden kennen, maar het moest andersom. Ik moest jullie leren kennen.
Ik heb echt moeten leren loslaten. Een van de moeilijkste lessen in mijn leven aangezien ik graag de touwtjes in handen heb. Ik heb geleerd om even alles aan de kant te zetten en gewoon de tijd te nemen om jullie echt te leren kennen, in de mate dat jullie dat zelf wilden. Jullie op de eerste plaats te zetten in plaats van altijd die focus op het praktische huishouden en structuur. Het is met horten en stoten gegaan. Logisch ook, want als puber is het leven al zo vaak oneerlijk en ik maakte soms nog wel eens foute inschatting.
Maar door zelf eerlijk en open en rustig te zijn en van jullie ook die eerlijkheid te aanvaarden, is het gelukt. Ik doorzag pas na een paar jaar in hoeveel verdriet jullie in die eerste jaren na de scheiding eigenlijk hebben gehad. Ik heb nog steeds een schuldgevoel dat ik toen even de vrolijke noot kwam spelen. Ik was toen ook nog maar wat onwetend, hé.
We zijn nu 4,5 jaar verder en het is ons gelukt om elkaar te leren kennen. Ik weet wat jullie leuk vinden, wanneer je verliefd bent of ruzie hebt met je lief. Ik voel aan wanneer je graag gerust gelaten wordt en wanneer je graag hebt dat ik even achterna kom om te vragen of alles ok is. We kunnen open over de dingen praten. Zoals dat ik geen plus’mama’ ben, maar de vriendin van papa. Helemaal ok. Ik plan nog steeds de uitstapjes en die zijn nog steeds superfijn. Ik doe ook nog steeds het huishouden en er zijn nog steeds de huisregels. Maar die zijn ondertussen ook een gewoonte geworden voor iedereen en staan dus niet meer op de voorgrond.
Ik zet me graag op de achtergrond als jullie papa nodig hebben of liever dingen met papa alleen doen. Helemaal ok. Dan kijk ik en geniet ik van het feit dat Tom zulke goeie papa is. En er zijn ondertussen ook al dingen die we liever met de meiden alleen, zonder papa, doen, hé hihi.
Ik ben zo blij dat ik jullie in mijn leven heb. Ik heb ondertussen met Tom zelf ook een zoontje, maar ik ga even hard door het vuur voor jullie als voor hem. Het is een ander soort liefde, maar niet minder sterk.
Mijn vader had gelijk. 5 jaar om elkaar te leren kennen. 5 jaar om alle emoties van een scheiding te verwerken. Op naar de volgende jaren van verbondenheid en fijne momenten samen.
Of om het in jullie woorden te zeggen: Ciaokes, byekes en big lovekes! <3 (smileyface, smileyface, lachend kakske)
