Dat ze weer naar de televisie kijken (en dat dat echt oké is)
Euh, 's ochtends en, euh, 's avonds ook
’s Ochtends. Maakt het niet uit hoe laat ik opsta, op de een of andere manier ben ik altijd te laat. Vaatwasmachine leegmaken, koffie zetten, sap persen, boterhammen smeren, boekentassen vullen, wassen en aankleden …het blijft toch een heel lijstje to do’s. En dan gebeurt het vaker wel dan niet. Dat die televisie mij uit de nood helpt. Gewoon, om de rust in de keet terug te doen keren. Om te zorgen dat ik vooruit kan met dat lijstje.
En ’s Avonds. Ben ik vaak nogal uitgeteld. Wil ik ook zo snel mogelijk eten op tafel kunnen zetten. En dat gaat best als ik opnieuw, jawel, die televisie opzet. Hoewel er soms wel eens een verhitte discussie (over welk programma moet worden opgezet) aan voorafgaat, keert de rust verbazend snel terug.
He, het is ok!
Ik voel me er soms wel wat schuldig over, over dat ‘overmatig’ gebruik. Maar, eerlijk? Het houdt me niet tegen om gewoon verder te doen zoals ik bezig ben.
Ik probeer er vooral voor te zorgen dat ze nog voldoende met andere dingen bezig zijn naast die televisie, dat ze hun fantasie nog laten werken. Door soms die televisie ook wel bewust uit te zetten en een spel uit te halen. Door ze, als het mooi weer is, richting tuin te duwen (veel duwen is er eigenlijk niet nodig, het zijn echt buitenbeestjes.) Door hen elke dag voor te lezen …
En belangrijk ook, ik merk dat die televisie wel vaak aanstaat, maar eigenlijk in verhouding weinig bekeken wordt. De meisjes beginnen wel vaak heel aandachtig te kijken, maar zijn snel afgeleid. En beginnen gewoon te kleuren, zich te verkleden, te spelen, met de televisie als gezellig ‘achtergrondgeluid’.
En dus gebeurt het weleens dat mijn dochters ‘schooltje’ spelen en de nodige decibels produceren, terwijl ik zelf met een half oog naar Mega Mindy kijk. Zo erg zal het dus nog niet gesteld zijn. (Tenzij misschien met mij :-))
