De fabel van de verwende jongste

Onverdeelde aandacht

Tijdens mijn zwangerschapsverlof kon hij natuurlijk wel genieten van al mijn aandacht, terwijl grote broer in de crèche en later op school was; maar zelfs dan was hij slachtoffer van de rangorde binnen het gezin. Terwijl de kleine prins op zijn eentje het volledige dagritme had bepaald, zoals het een echte prins betaamt, werd kleine broer veel sneller in het keurslijf van het dagelijkse leven gedwongen, en werden zijn voedingen en dutjes netjes afgestemd op de schooluren van grote broer.

En terwijl ik bij die kleine prins nog een onzekere mama was die bij elke kik meteen opveerde (of snel terugkeerde van het toilet, terwijl ik mijn broek nog omhoog aan het hijsen was tijdens de korte sprint) en in no time bij die kleine baby stond, was ik bij de jongste al veel relaxter. En dus moest hij maar twee minuutjes geduld hebben, terwijl ik mij rustig fatsoeneerde in het toilet, of terwijl ik ook die laatste t-shirt nog opvouwde.

Voor de geboorte van de kleine prins werd er een uitgebreide baby-uitzet aangeschaft. Sommige dingen kochten we weliswaar tweedehands, maar alles was in prima staat. Toen numero 2 eraan kwam, zetten we een paar kleinigheden op de geboortelijst, maar verder kon het baby-gerief gerust nog een rondje mee. Ook al had broerlief hier al zijn tandjes eens in gezet en daar eens al te enthousiast mee in het rond geklopt.
Ook op het gebied van kleertjes, moet kleine broer zich maar al te vaak tevreden stellen met de afdankertjes van grote broer. Dat komt ervan, met twee jongens in huis. Al maak ik daar graag een uitzondering op, kleine broer mag ook al eens iets nieuws krijgen, toch?

Duizenden foto's

Toen de kleine prins nog een kleine baby was, trokken we duizenden foto’s. Elke minuscule verandering werd met het grootste enthousiasme en de grootste be/verwondering onder de loep genomen en toegejuicht met toeters en bellen. Ook bij de jongste nam ik vrij veel foto’s (ik ben dan ook een echt foto-mens), maar het zullen er toch een pak minder geweest zijn. En al bleven we enthousiast bij elk stapje vooruit, we hadden gewoon minder tijd om er al te lang bij stil te staan. Eerlijk is eerlijk, de échte verwondering is toch net iets kleiner als het niet de eerste keer is. Al blijven we enthousiast en verwonderd over hoe snel zo’n klein wezentje verandert, al blijven die veranderingen magisch, de eerste keer lijkt het gewoon nóg spectaculairder.

Sorry, kleine schat. Sorry dat je je vaak tevreden moet stellen met de kleertjes en het speelgoed van je grote broer.  Dat je het woord delen al met de paplepel meekrijgt; aandacht, kleren, speelgoed, je weet niet beter dan dat je altijd alles moet delen. Je weet niet beter dan dat je dat autootje of dat boekje stevig in je kleine vuistje gekneld moet houden om te voorkomen dat grote broer ermee wegloopt.

Sorry lieve jongen, dat we misschien niet altijd tijd voor je hebben. Dat je je zo goed alleen kan bezig houden, omdat je nu eenmaal niet altijd onze volle aandacht hebt.
Sorry liefje, dat je de spotlights altijd moet delen met je broer. Dat je nooit zal weten hoe het voelt om dé prins in huis te zijn.

Nochtans ben je even uniek, ben je een even groot wonder, en zijn we even gek op jou. Je had alleen de “pech” als tweede op de wereld te komen. Je hebt misschien minder exclusieve aandacht gekregen, maar bent daarom niet minder exclusief. Jij bent net zozeer ons prinsje!