Gedaan met de gouden kleuterjaren – slik

Ik kan het eigenlijk nauwelijks geloven. Deze zomer wordt hij zes, en in september zal hij daar staan met zijn (ongetwijfeld veel te grote) boekentas, klaar voor het eerste leerjaar. Hoe kan dat nu? Het lijkt alsof hij nét gestart is op school?! Mijn hele lijf schreeuwt NEE. Nee, ik ben hier niet klaar voor. Ik zou uit alle macht de tijd willen stopzetten als dat kon. Kon dat maar...

Zalige leeftijd

Pas op, ik vind het een fantastische leeftijd. Het is zoveel gemakkelijker allemaal, en ik vind het geweldig om te zien hoe wijs hij al is. Ik vind het zalig om heuse gesprekken met hem te kunnen voeren, en tegelijk te zien hoe klein en onschuldig hij nog is.

En ik weet het wel, het wordt ongetwijfeld fantastisch om hem nog verder te zien evolueren. Het lijkt me fascinerend, om er langs de zijlijn getuige van te zijn hoe hij stapje per stapje leert lezen, schrijven en rekenen, om hem letterlijk en figuurlijk verder te zien groeien. Hij zal me wellicht nog vaak versteld doen staan van zijn kunnen - dat doet hij nu al regelmatig.

Het gaat veel te snel

Maar het drukt me ook heel hard met de neus op de feiten. Ik wist wel dat het snel ging, maar nu lijkt de tijd echt te vliegen. Gedaan met de gouden kleuterjaren. Die tijd komt nooit meer terug. NOOIT. En ik denk écht niet dat ik daar klaar voor ben.

Dagelijkse leessessies, huiswerk maken, schoolplicht, de druk om te presteren, ... Het wordt zo serieus allemaal. Het 'vrijblijvende' is er plots af.

En dan zwijg ik nog over mijn vragen en twijfels. Het is een behoorlijke perfectionist, die zoon van me, en hij legt de lat torenhoog. Ik twijfel er niet aan dat hij het goed zal doen. Zal het ook goed genoeg zijn voor hemzelf?

Hoofdstuk afsluiten

Maar vooral... Ik ben er gewoon niet klaar voor om dit hoofdstuk af te sluiten. De babytijd ging veel te snel, maar het lijkt alsof de kleutertijd nóg sneller voorbij is gevlogen. Ik kan niet anders dan me af te vragen of ik er wel genoeg van genoten heb, van die gouden kleuterjaren. Van dat fantastische mannetje dat mijn zoon is. En ik weet dat ik hem moet loslaten, telkens een beetje meer. Maar dat doet pijn.

En ik vraag me af...

Hoe lang zal hij nog hand in hand met mij willen lopen? Hoe lang zal zijn gezichtje nog oplichten als hij mij opmerkt wanneer ik hem op school kom halen? Hoe lang zal hij nog luid verkondigen dat zijn mama de allerliefste is van de hele wereld, en van alle werelden die er bestaan? Hoe lang zal hij nog tegen mij aan kruipen, en me toevertrouwen dat zijn vriendjes kussen vies vinden, maar dat hij mij wel graag zoentjes geeft? Hoe lang zal hij nog dat onschuldige jongetje blijven? Hoe lang zal hij nog zo onbevangen in het leven staan? Hoe lang zal hij nog op mijn schoot willen zitten? Hoe lang zal ik hem nog mogen dragen?