Liefde in de kleuterklas: het is weer uit… en aan (met een ander)

Ons huiselijke avondritueel

Thuis verloopt elke avond volgens een vast patroon. Een niet onbelangrijk onderdeel daarvan is de dagelijkse round-up aan tafel van wat de kinderen allemaal hebben meegemaakt op school of in de crèche.
Bij Bas (tweede kleuterklas) gaat het vooral over het duw- en trekwerk op de speelplaats. Of over kameraadjes die eerst warme chocolademelk dronken en daarna soep, waardoor hun maaginhoud er in de loop van de dag in stukken en brokken weer uitkwam.
Guus (laatste crèchejaar) aanhoort het ondertussen allemaal en zit vervolgens met zijn handen én zijn avondeten in het haar.

Het hoogste woord wordt doorgaans echter gevoerd door Floor (derde kleuterklas) die vol dramatiek, met weinig subtiel oogballengerol en uitvoerig gesticulerend over haar voorbije schooldag vertelt. Daarbij komen steevast haar amoureuze belevenissen ter sprake – en bij uitbreiding die van de hele klas. Mocht een mens niet beter weten, je zou denken dat ze het over een scenario uit Familie of Thuis heeft: liefjes komen en gaan aan een snelheid waar de gemiddelde Frank Bomans nog een puntje aan kan zuigen. De redenen voor de verschillende relatiebreuken zijn vaak van heel uiteenlopende, soms zelfs erg onverwachte aard.

Vreemd

Op een avond:

“En, ga je nog steeds trouwen met Cas?”
“Aarrgghhh… papaaaaaa…” (haar oogballen rollen er nu bijna uit)
“Ja, maar Cas was toch uw liefje?”
“Cas is nu met Fien.”
“Oei? Wat is er gebeurd misschien?”
“Gewoon, hij is nu met Fien. En laat mij nu gerust!”

’s Avonds voor het slapengaan, in een vertrouwelijk gesprek met mama, komen de teleurstelling en ontgoocheling toch stilletjes naar boven. De droom om zo te trouwen als mama en papa en dan zelf een mama te worden, lijkt plots weer heel ver weg…

Toch een beetje vies

Enkele avonden later:

“Cas en ik zijn weer liefjes!”
“Aha, waarom is het gedaan met Fien?”
“Hij wou kusjes geven op de mond…”
(papa’s oogballen beginnen trager en trager te rollen)
“… met de tong.”
(papa’s oogballen staan stokstijf stil en zoeken mama’s ogen – een vergelijkbare situatie is zichtbaar aan de overkant van de tafel)
“Doen jullie dat in klas?”
“Maar neeeeeee, papaaaaaa… Gewoon achter het gebouwtje.”
(papa en mama zijn nauwelijks gerustgesteld, maar weten niet echt wat ze moeten zeggen)

De volgende dag aan de schoolpoort zien we de schoonmoeder in spe van ons dochtertje. We kunnen er allemaal wel smakelijk om lachen. Zeker als blijkt dat Cas vindt dat het speeksel van ons dochtertje toch wel een beetje vies smaakt…  

Het is weer uit… en aan (met een ander)

De week erop is het jonge koppeltje alweer niet meer. Hooguit nog friends with benefits, waarschijnlijk. De nieuwe kleuter op het witte paard heet Tom en is een eerder schuchter type. Mogelijk werd hij gedwongen in het relationele keurslijf.

“Hij doet dingetjes voor mij als ik dat vraag”, aldus Floor. Tom is duidelijk van het onderdanige type. Opnieuw kun je als ouder een glimlach niet onderdrukken. En word je vervolgens weer getrakteerd op enkele rollende oogballen.