3422fi.jpg

Liefde in tijden van kinderen: niet altijd gemakkelijk, maar ik zie je nog liever dan voorheen

13/02/2016

Valentijn staat voor de deur en naar jaarlijkse gewoonte doen noch mijn echtgenote, noch ikzelf die dag open voor Cupido. Hoofdzakelijk uit tegendraadse overwegingen (‘Een commerciële bedoening!, zeg ik u, een commerciële bedoening!’) gingen we vroeger hoogstens in de weken of dagen rond Valentijn iets eten. Sinds we kinderen hebben, is dat dwarse gedrag echter veranderd, net zoals onze relatie ...

Valentijn staat voor de deur en naar jaarlijkse gewoonte doen noch mijn echtgenote, noch ikzelf die dag open voor Cupido. Hoofdzakelijk uit tegendraadse overwegingen (‘Een commerciële bedoening!, zeg ik u, een commerciële bedoening!’) gingen we vroeger hoogstens in de weken of dagen rond Valentijn iets eten. Sinds we kinderen hebben, is dat dwarse gedrag echter veranderd, net zoals onze relatie tout court. Daarom – om dit jaar toch eens een Valentijnsuitzondering te maken: De liefde voor mijn vrouw in tijden van kinderen*.

* De Gabriel Garcia Marquez-lezer hoeft kinderen in dezen niet gelijk te schakelen met een of andere weinig benijdenswaardige ziekte.

Passie in tijden van kinderen = spannender

Eigenlijk was onze relatie al veranderd nog voor ons dochtertje daadwerkelijk geboren was, voornamelijk op fysiek vlak. Die groter wordende buik had zeker en vast iets moois en wat meer is: hoe verder de zwangerschap vorderde, des te groter werden er ook twee andere empirisch waarneembare voordelen. Het problematische echter, vond ik, was wat zich aan de binnenkant van die bolle buik afspeelde. Hoewel dat gevoel later, bij de zwangerschappen van onze twee zoontjes, al wat verbeterd was, kon ik mij tijdens onze Olympische Bedspelen nooit helemaal van de vrees ontdoen dat ik het kindje in de buik zou pletten of het letterlijk voor het hoofd zou stoten. Gevolg: de duikjes tussen de lakens namen zelf een duikje.

Vijf jaar, een dochtertje en twee zoontjes later, moet ik concluderen dat de frequentie van duikjes nemen sowieso afneemt eens er kinderen zijn, hoofdzakelijk wegens vermoeidheid en tijdsgebrek. Vaak zijn we gewoon te moe om ’s avonds laat nog te sporten en als we er al in slagen onze sportkleren uit te trekken, ligt er altijd wel een huilend, hongerig of bang kotertje op de loer dat opeens in de slaapkamer kan staan. In die zin is passie in tijden van kinderen wel spannender, maar dat is een schrale troost.

Liefde in tijden van kinderen: niet altijd eenvoudig

De ideale romantische oplossing lijkt dan ook een weekendje weg of een overnachting in een hotel te boeken – als ik de mama kan overhalen om onze kroost eens te outsourcen, tenminste. Echter, van de pakweg zeven keer dat we dergelijke vooruitzichten hadden, moesten we in de helft van de gevallen zelfs niet van een kale reis terugkeren, aangezien we niet konden vertrekken, vanwege een ziek kindje of een opspelend, nog ongeboren kindje in de buik.

Onze liefde in tijden van kinderen: het is dus niet altijd eenvoudig, maar als er één ding zeker is, dan is het dat onze relatie mogelijks nog sterker is geworden dan voorheen. Hoewel we veel vaker dan voorheen wel eens woorden hebben (bv. omdat de papa de kindjeszaken niet altijd aanpakt zoals de mama het in haar hoofd heeft), hebben onze drie tijgertjes ons nog dichter bij elkaar gebracht. Wel eerder mentaal dan fysiek dus.

 

Dat ik een ongelofelijke bofkont ben

Daarom: om uiting te geven aan het feit dat ik een ongelofelijke bofkont ben, met de beste echtgenote en dito mama ter wereld, volgend karamellenversje dat alle regels van de klassieke poëzie aan zijn laars lapt, maar daarom niet minder oprecht is:

Zo met ons vijf, ’t is toch anders dan vroeger met ons twee…

Toén gingen we geregeld iets eten en achteraf werkten we die calorieën eraf;

nu doen we dat heel soms ook nog, maar toch veel minder dan ik zou willen,

maar ja, die drie tijgertjes… die werken niet altijd even goed mee.

Sinds jij een mooie mama bent,

zie ik je eigenlijk nog veel liever dan voorheen,

want hoewel we nu vaker eens vermoei(en)de ruzie hebben

besef ik elke dag weer: zoals jij is er maar één.

Onze liefde is veranderd, in tijden van kinderen.

Het wild-romantische ligt een beetje op apegapen.

Maar hopelijk kunnen we binnenkort toch nog eens wegglippen

om in een romantisch hotelletje nog eens tot zonsopgang keihard zwaar en aan één stuk door…

te slapen ;-) (want’t geef toe, schat: ’t is verdoeme nodig, met Guus die nog steeds niet doorslaapt ’s nachts)