Mijn kind, schoonste kind

Het begon allemaal … in de buik

Ik herinner me nog één van de eerste echo’s van mijn dochter, nu meer dan 5 jaar geleden. Toen de gynaecoloog vertelde dat ‘de foetus beweeglijk was’. Dat was voor mij voldoende om trots aan Jan en alleman te verkondigen dat mijn baby in wording ‘enorm’ en ‘buitengewoon’ mobiel was.

Of toen hij aangaf dat ze, wat gewicht betreft, op de ‘P75’ zat. Dat wilde zeggen dat maar 25 procent van alle kindjes dikker was. That’s my girl! Geweldig toch, ze eet nu al briljant goed!

En wat toen al groeide, die moederlijke trots, nam alleen maar toe na haar geboorte. Er bestond onmogelijk een mooiere baby. Geen enkele zuigeling had zo een krachtig stemgeluid. En er was toch zeker geen andere baby van amper drie dagen oud die haar hoofdje al zo goed recht kon houden?

Glimmen van trots

Ik glim nu nog altijd stiekem (of niet stiekem) van trots als ze ‘al’ een handenstand kan doen. Of haar naam kan schrijven. Een zin met twee bijzinnen kan vormen. Zonder een spoortje angst in het zwembad springt. Een tekening bijna perfect binnen de lijntjes kleurt.

Maar bovenal houd ik van haar karaktertje dat zich aan het vormen is. Van de ongelofelijke vragen die ze mij stelt (‘Mama, wie ben ik eigenlijk? Ik ken mijn naam wel, maar wie ben ik nu?’). Van haar doorzettingsvermogen dat me steevast de kast opjaagt (‘Mama, nog een verhaaltje. Nog eentje. Alsjeblieft.’). Van haar knuffels.