6424fi.jpg

Misschien had ik wel helemaal nooit mama moeten worden

18/10/2022
Mamabaas
Door Mamabaas

Hier gaan we. Brutaal eerlijk … Misschien had ik wel helemaal nooit mama moeten worden. Begrijp me niet verkeerd. Ik kan niet meer zonder mijn zoon. Hij is de liefde van mijn leven. Maar god wat heeft hij me veranderd. In de goede zin. Maar ook in de slechte zin. Hij heeft mij volwassen gemaakt. Wat goed is. Maar wat er ook voor heeft gezorgd dat ik onrustiger ben. Minder impulsief. Minder leuk om bij te zijn.

Ik maak me constant zorgen. Zet hem altijd op de eerste plaats (want zo hoort het). Maar mezelf wegcijferen is zover gegaan dat ik het gevoel heb dat ik geleefd word.

Eindeloos veel zorgen

Ik geniet enorm van de momenten met hem. Maar de momenten zonder hem, heb ik zorgen. Dan denk ik aan te weinig geld. Te veel werk. Het huishouden dat nooit af geraakt. Doe ik genoeg? Toon ik mijn man en zoon genoeg liefde? Ben ik een goeie mama? Ben ik een goeie partner? Ben IK genoeg? De zorgen zijn eindeloos.

Ook mijn man merkt dit. Hij kent me niet meer. Ik ben niet meer die losbol van vroeger. Ik lach minder. Ik speel minder. Mijn libido is gezakt. Ik ben minder zelfzeker. Hij mist mij. En, eerlijk, ik mis mij ook.

Verder uit elkaar dan ooit

Dus hier staan we dan. Als mama en papa. Verder uit elkaar dan we ooit hebben gestaan. Iets wat ik totaal niet had verwacht. Ik dacht net dat dit ons dichter bij elkaar zou brengen.

De weg naar het mama en papa worden had ons al uit elkaar gedreven. Ik heb pcos. Zij die dit kennen hebben geen uitleg nodig. Zij die dit niet kennen: het is een hel. Je verliest jezelf helemaal in het traject van mama worden. De schuldgevoelens en de teleurstelling zijn overrompelend. Het maakt je stilaan kapot.

Ik voel mij niet genoeg

Mijn zoontje is nu bijna twee jaar. Twee jaar na de hormonen behandeling, de emoties, de bevalling. En toch voel ik mij nog steeds niet goed. Niet genoeg.

Ik heb altijd het probleem gehad van andere mensen eerst te plaatsen. En dan pas mezelf. Anderen eerst te helpen. En dan pas mezelf. Altijd goede raad te geven maar deze nooit zelf op te volgen.

Wie ben ik?

Ik weet niet meer wie ik ben. Ik ben een parttime mama (zo noem ik mezelf, aangezien ik meer dan 40 uur in de week werk en mijn eigen kind meer wegbreng dan zelf mama te zijn) , een huishoudster, een administratief bediende en een waardeloze partner. Dat is wie ik zie. Niet meer dan dat. Maar wie IK ben. Geen idee. Die persoon lijkt verdwenen te zijn toen ik te horen kreeg dat ik pcos had.

Ik weet niet meer hoe ik moet veranderen. Ik weet niet hoe ik dingen moet loslaten. Hoe ik mezelf af en toe eerst moet zetten. Hoe ik het schuldgevoel kan vermijden als ik dan eens iets voor mezelf doe.

Ik hou van mijn zoontje, maar ben de liefde voor mezelf verloren

Voor zij die niet tussen de lijnen kunnen lezen: Ik verwijt mijn zoon helemaal niets. Ík heb gekozen voor een kind. Ik heb hem op de wereld gezet. Ik heb al deze keuzes en beslissingen genomen. En ik zou hem echt voor geen geld van de wereld willen missen. Ik hou van hem zoals ik nog nooit van iets of iemand heb gehouden. Maar ik ben gewoon de liefde in mezelf verloren. 

Conclusie: ik ben zo veranderd sinds ik mama ben, dat ik mijn partner stilaan kwijt geraak en ik geloof dat ik niet de beste mama ben die ik zou kunnen zijn. 

Ik schrijf dit, in de hoop dat er mama's zijn die dit ook voelen. Of gevoeld hebben. En die een idee hebben hoe ik dit terug kan draaien. Hoe ik terug IK kan worden.