Neeeeee ik wil niet met jou mee. Ik wil bij oma wonen.

In deze volgorde:

De ondankbaarheid ... Mevrouwtje, ik ben wel twee jaar lang elke nacht wakker geweest voor en door jou. Melk geven, troosten, tutje zoeken ... Ik sta bovendien elke morgen keivroeg op omdat jij wakker bent.

Het lef. Code red. Kleuter in (pre)puberteit. Waar gaat dit eindigen? Binnen twee jaar loopt ze misschien weg van huis?

Angst. Natuurlijk is het leuk bij oma, maar ziet ze mij niet meer graag? Wat heb ik verkeerd gedaan? Waar liep het fout tussen ons? Bhoehoe ... (Niet gezeverd, ik begin werkelijk te sniffelen.)

En dan, uiteindelijk, het besef. Ze is drie. En ze is juist in slaap gevallen op de achterbank in de auto. Morgen weet ze dit niet meer. Get A grip woman! :-)