Over kleine hartjes

Mijn dochter had een dipje vanavond. Het begon met een beetje geduw en getrek waarbij ze zelf met haar vingers onder de voordeur terecht kwam (don’t ask – long, long story). Het ging over in een dispuut met haar kleine zus over een speelgoedtrein (‘Mijn trein. Nee, mijn trein.’ Enzovoort enzoverder.). En eindigde onvermijdelijk in haar kamer. In straf.

Krokodillentranen?

Ze begint ogenblikkelijk hartverscheurend te huilen. ‘Mama, nee. Ik ga flink zijn. Ik wil nog een kans. Alsje-blie-ie-ieft.’

Ik, standvastig zoals altijd (kuch): ‘Nee, Fien. Ik heb je al verschillende keren gewaarschuwd. Je blijft in je kamer!’

‘Mama, ik ben zo ba-ang.’ ‘Ik ga echt braaf zijn. Ik ga alles doen wat jij mij vraagt. Mijn tandjes poetsen. Pipi doen. Mijn pyjama aandoen. Echt waar.’

Ik zwicht, maar behoud wel mijn boze toon: ‘Fien. Je mag uit je kamer komen. Maar je gaat meteen naar toilet, tandjes poetsen en in bed. Ik zal dan nog één verhaaltje lezen. En dan ga je zonder protest slapen. En niet meer zeuren en wenen dan, hé!’

Nee. Echte tranen.

Fien blijft huilen. ‘Ma-a-ma, i-i-k ka-an n-ie-iet stoppen met wenen’, snikt ze.  

‘Allez, Fien! Komaan. Ga maar in je bedje liggen, we gaan dan eerst voor zus een boekje lezen, en dan voor jou’, zeg ik kordaat.

‘Maar jij geeft mij geen knuffel meer. Jij bent boos.’ Ze duikt met haar hoofd in het hoofdkussen, en gaat gesmoord verder: ‘Mama, jij hebt een kind gewenst. En nu ben ik er. En nu wil jij-ij mij nie-ie-iet.’

Wat? Wanneer? Hoe? Wablief? Help.

Ik kijk naar haar betraande gezichtje. En ik zie dat ze ongelukkig is. En uitgeput. Echt verdrietig. Ze heeft zo een klein hartje, mijn oudste. En mijn hart breekt.

Ze is zo moe, na al twee sportkampjes, veel te late avonden en bezwete nachten.

Misschien heb ik zelf ook wel nogal ongeduldig gereageerd. Want ik ben, uiteraard, ook moe. En ik had gehoopt om nog een heleboel to do’s af te werken als ze in bed lagen…