Pak je koffers: cultuur op kindermaat in de Loirevallei – in de voetsporen van Leonardo Da Vinci
Ik kreeg deze tip van een collega en wist eigenlijk niet wat ik er van moest verwachten. Zou het wel iets voor de kinderen zijn? Maar wat we ontdekten, overtrof elke verwachting. Dit is DE tip voor wie graag met de kinderen de natuur intrekt en van cultuur houdt.
Maar eerst even dit…
Sorry voor dit stukje geschiedenis, maar ik moet dit doen… Op uitnodiging van de Franse koning (Frans I) nam de toenmalige 64-jarige da Vinci in 1516 zijn intrek in het kasteel ‘Le Clos Lucé’. Hij zou er blijven tot aan zijn dood drie jaar later. De koning benoemde Leonardo tot ‘eerste schilder, architect en ingenieur van de koning’. Hij stelt het kasteel tot zijn beschikking, geeft hem een prinselijke toelage en financiert zijn kunstwerken; in ruil hiervoor wil hij enkel conversaties mogen bijwonen, een plezier dat hem bijna dagelijks gegund wordt.
De kunstenaar brengt hier in alle tevredenheid zijn laatste drie levensjaren door, terwijl hij schildert en aan al zijn andere passies werkt. Hij werkt als o.a. ingenieur en architect en organiseert fantastische feesten voor het hof.
Schilderen raakt meer en meer op de achtergrond en de legende vertelt dat hij op zijn sterfbed huilde omdat ‘hij de Schepper en de mensheid had beledigd doordat hij niet aan zijn kunst had gewerkt zoals hij had moeten doen’. Toch laat deze genie naast de Mona Lisa een schat aan kennis achter in de vorm van tekeningen en teksten.
Château Clos Lucé
Dit imposante kasteel is zeker de moeite waard om te bezoeken. Volledig historisch getrouw gerestaureerd en ingericht, kun je je een beeld vormen van hoe men toen in de hoogste kringen leefde en woonde.
Zo kun je slaapkamer van Leonardo ontdekken, waar hij zijn testament opmaakte en uren door het raam kon kijken. Ook het schildersatelier (waar hij onder andere werkte aan zijn beroemdste schilderij ‘Mona Lisa’), de bibliotheek en zijn werkkabinet zijn te bezichtigen. Wisten jullie dat Leonardo vegetariër was? Hij had een privé kokkin die hij op koude winteravonden graag gezelschap hield bij het haardvuur in de keuken. In de kelder zijn de maquettezalen. Deze zalen zijn volledig gewijd aan de uitvindingen van de ingenieur. Er staan 40 fantastische machines tentoongesteld die hun tijd vijf eeuwen vooruit waren.
Heel impressionant allemaal. Ook de kinderen keken hun ogen uit. Ondanks dat ze nog nooit van de man gehoord hadden, waren ze enorm gefascineerd omdat alles zo in detail te zien was. Je loopt zo de middeleeuwen binnen.
Parc Léonardo da Vinci
Dit deel van het bezoek was mijn persoonlijke favoriet
Wat veel mensen niet weten is dat Leo gefascineerd was door de natuur. Alles wat hij ooit bedacht, heeft hij te danken aan het nauwkeurig observeren van die prachtige natuur. In het park volg je de inspiratiebronnen van de kunstenaar, van natuurlijke verschijnselen tot en met zijn uitvindingen.
Je loopt er langs 20 reuzenmaquettes die de kinderen zelf kunnen hanteren, enorme doeken tussen de bomen met zijn tekeningen en schilderijen op en audiozuilen waar je kunt luisteren naar de verhalen van de wetenschapper en een leerling van hem.
Natuurlijk waren de kinderen heel enthousiast over de reuzenmaquettes. Ze konden er op los experimenteren met een ronde tank, raderboot, waaiervormig kanon, een vliegende schroef, een tredmolen en de putzwengel. De kinderen moesten ervoor zorgen dat de reuzenmachines gingen werken.
Naast de maquettes kun je inheemse planten en vogels bewonderen, terwijl je wandelt door het moerasrijke natuurgebied. Er zijn uit rotsen opwellende bronnen, grote eikenhouten dubbele bruggen en een kruidentuin.
Het speelpleintje waar je kunt picknicken was ook een schot in de roos. Vooral de reuzenschommel had veel succes. De kans om met heel het gezin op 1 schommel te zitten krijg je natuurlijk niet elke dag.
Nog zo’n bezienswaardigheid is de duiventil. Een vierkant gebouw van buitenaf, maar vanbinnen 8-hoekig. Het bevat 1000 nissen voor duivenparen en het heeft een prachtig kleurenpalet.
En ergens diep in het park, verscholen achter een watermolen, kun je voetjes onder tafel schuiven voor een lekkere en niet zo dure maaltijd in een prachtig decor van ‘la Tabla du Moulin’. Terwijl het water naast je klettert en de tandraderen draaiden zagen we een prachtige pauw terwijl we gewoon aan tafel zaten. Ik denk dat de kinderen nog nooit ze graag aan tafel bleven zitten. Of het kon misschien ook aan de heerlijke ijsjes liggen.
Ben je ooit eens in de buurt? Gewoon doen, echt!
Deze blog verscheen eerder op Zeg maar Babs.
