Papa is geen mama met twee p’s
Papa = ne vent, mama = mama
‘Ook voor een papa’, want hoe mama’s er dagelijks met verve in slagen om hun moederlijke, professionele, huiselijke en welke activiteiten nog succesvol te combineren: daar kan ik enkel bewonderend het hoofd voor buigen.
Wat een papa betreft: misschien is het mijn eigen, foute perceptie en zie ik mannelijke spoken, maar over papa’s lijken de meningen heel wat genuanceerder, vaak zelfs heel wat minder uitgesproken positief. 'Een papa' is voor sommigen (velen?) nog altijd in de eerste plaats 'ne vent', waar 'een mama' doorgaans ook voor de volle 1000 % als 'een mama' wordt gezien. Nogmaals: het gaat hier veel eerder om een puur persoonlijk gevoel dan om een algemene waarheid. Op elke regel zijn er immers wel uitzonderingen.
Babysitten op de kinderen
Toegegeven: toen ik in maart 2011 ons Floortje voor de eerste keer in mijn armen hield, was ik nog verre van “een papa”. Hoewel ik er nog maar 26 was, was ik op dat moment in de eerste plaats vooral een man. Mijn vrouw daarentegen, was van minuut één een echte mama en meteen ook een prachtexemplaar van een moeder. Met vrij veel vallen en gelukkig ook geregeld weer rechtkrabbelen, heb ik het papa-zijn geleerd en leer ik het nog steeds. Misschien is het ook net daarom dat ik mij soms een bult kan ergeren aan uitspraken als “een papa is eigenlijk gewoon ne vent met kinderen” of “mijne vent moet vanavond eens op onze kinderen babysitten”, die al te kort door de bocht zijn en de waarheid, vind ik, geweld aandoen.
Dat een papa geen mama is, is zelfs geen wijd open deur intrappen. Toch hebben mama’s soms de neiging van een papa gewoon een mama met 2 p’s te willen maken. En is het waarschijnlijk vaak enorm frustrerend als de papa de zaken – de opvoeding van de kinderen, een of andere huishoudelijke taak – toch anders aanpakt dan de mama zou doen. Wat niet noodzakelijk slecht hoeft te zijn, integendeel: ik herinner me hoe ik op een nacht, enkele jaren terug, ons huilende baby-zoontje probeerde te sussen en in het pikdonker toch een priemende blik in mijn rug voelde, die het nog net niet uitschreeuwde: “Geef hem aan mij! Ik krijg hem sneller gesust dan jij!”. Resultaat: een gefrustreerde mama én een gefrustreerde papa. De eerste omdat ze uiteindelijk toch langer nodig had om zoonlief terug in slaap te krijgen, de tweede omdat hij in zijn vaderlijke eer gekrenkt was en uiteindelijk kwaad in slaap gevallen was. Nogmaals: met vallen én rechtkrabbelen… Diversiteit in eenheid moét er zijn.
Hoef ook geen applaus te krijgen
Aan de andere kant: als een of andere Australische blogster schrijft over hoe vervelend het soms is dat een papa applaus op alle banken krijgt als hij, in een moment van zinsverbijstering, eens een vuile pamper ververst, terwijl dat van mama’s nu eenmaal “verwacht” wordt, dan vind ik die diversiteit net weer helemaal niét wenselijk. Ik hoef immers geen Mexican waves, noch cheerleaders, telkens ik ons Guusje zijn bruin cadeautje uitpak om hem daarna weer van een maagdelijk wit verpakkinkje te voorzien. Op dat moment ben ik in de eerste plaats “een ouder”, geen papa of mama. We zijn immers 2016 en geen 1980 meer of zo. Het feit echter dàt die perceptie nog leeft, is meer een bewijs van hoe velen nog denken in traditionele rolpapatronen. Rolpatronen die dus vaak op de zenuwen kunnen werken, maar jammer genoeg vaak ook versmachtend.
Hoewel ik het zelf immers graag anders zou willen en voelen: het beeld van vroeger, waar de man van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat aan zijn carrière werkt en bijgevolg “gewoonweg niet anders kon” dan de opvoeding van de kinderen en het huishouden aan zijn vrouw over te laten, hangt mij – en misschien ben ik niet de enige man – nog steeds als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Ik moét niet alleen een goede vader zijn die bovendien ook zijn wezenlijk deel in het huishouden doet, maar ik zàl ook een carrière uitbouwen en genoeg verdienen om mijn vrouw en kindjes alles te kunnen geven wat ze nodig hebben. Voor velen klinkt het misschien als je reinste onzin – hopelijk is dat ook het geval - , maar toch is het iets waar deze papa meer mee worstelt dan hem lief is.
Leven als ouder is voor beiden niet altijd eenvoudig
Een leven als ouder, voor zowel een mama als een papa, is dus niet altijd eenvoudig. Het beeld van de papa die steevast “in de soep gevallen is”, strookt niet altijd even hard met de werkelijkheid. Integendeel: ook de mama mag en moet geregeld eens in die soepterrine kunnen plaatsnemen. Ze verdient dat dubbel en dik, voor haar alle dagen 1000 % schitterende-mama-en-waarderende-vrouw-zijn. Beiden verdienen we het onszelf soms wat tijd en ruimte te gunnen, ver van wat anderen mogen denken of van wat de maatschappelijke rolpatronen van ons verwachten of van de druk die we onszelf soms ongewild en onnodig opleggen.
