Van geen kinderen naar eentje, en van één kind naar twee kinderen: mijn ervaringen
Van geen kinderen naar één kind
Ik had een roze wolk met Remus en hij was (en is!) een erg gemakkelijk kind als hij in zijn eigen omgeving is. We hebben ons eigenlijk niet echt zot moeten aanpassen. Zeker in het begin kon hij overal mee. We konden gemakkelijk op bezoek, ergens gaan lunchen, kuieren met de buggy in de stad. Allemaal gemakkelijk. Heel je leven verandert wel als je een kind hebt en toch viel dat verrassend goed mee.
Wat ik dacht:
We gaan nooit meer een terrasje kunnen doen.
In het begin namen we Remus overal mee. Toen hij niet zo goed meer kon stilzitten in de buggy (en later zonder buggy) nam ik gewoon Netflix op mijn smartphone mee en kon hij wat tv kijken. Voor ons is er niet echt een andere manier momenteel om Remus stil te doen zitten, dus dat is oké. Ik vind dat oké, als anderen daarover oordelen: you do you.
Nooit meer tijd voor jezelf of voor elkaar.
Er bestaat zoiets als middagdutjes (gelukkig!), dus je hebt zeker wel tijd voor jezelf of voor elkaar. Natuurlijk is dat wel een pak minder dan voorheen maar het is er zeker nog.
Ik ga nooit meer kunnen uitslapen.
In het weekend slaap ik altijd uit op zaterdag en Joran op zondag. Dan hebben we toch al een dagje kunnen uitslapen. Een echte aanrader trouwens!
De nachten worden verschrikkelijk.
De nachten zijn nooit verschrikkelijk geweest, Remus was vrij snel geschakeld naar 1x per nacht wakker worden voor de voeding en dat was ook relatief snel naar de hele nacht doorslapen. Hij is nu twee en slaapt nog steeds heel erg goed, al had hij wel een periode van ‘niet willen inslapen’. Maar eenmaal in slaap, slaapt hij bijna elke nacht het klokje rond.
Mijn huishouden komt nooit meer goed
Goh, met één kind kun je wel je huishouden nog op punt krijgen al is het natuurlijk wel minder. Mijn ervaring is dat het huishouden het eerste is dat valt als je tijd te kort hebt. Maar is dat een probleem? Voor mij niet, in elk geval.
We kunnen nooit meer een spontaan tripje doen.
Ja, dat is natuurlijk wel juist. Even op en neer naar Parijs zit er niet meer in. Maar met een goede planning kun je wel nog een tripje doen. Of als de kindjes wat ouder zijn.
Een bezoekje of uitstapje lijkt op een gans verhuis.
Klopt ook wel. Denk maar aan: buggy, speelgoed, luiers, eten en drinken, tussendoortjes, sitter, babybedje,… Er is toch een pak nodig om je baby ergens mee naartoe te nemen.
Conclusie: Uiteindelijk kun je de meeste zaken nog wel doen, maar vragen die zaken ofwel een goede planning (met oppas) ofwel een creatieve methode. Als daar een iPad aan te pas komt, gewoon doen! Daar komt nog bij dat mensen erg goed voor je zorgen bij je eerste zwangerschap, je wordt echt op wimpers gedragen. Ook als je baby er is, wordt hulp aangeboden langs alle kanten.
Van één naar twee kinderen
Wat je vooral hoort bij deze overgang is dat het veel drukker is. En ja, dat is ook zo. Opeens moet je je aandacht gaan verdelen tussen twee kinderen en dat is toch een uitdaging. Remus is iemand die heel graag op zichzelf speelt, maar toch ook nog wat begeleiding vraagt. Hij snapt ook niet echt dat hij moest wachten tot ik klaar ben met zusje.
Ik vond de eerste weken wel mooi, mijn man was dan nog thuis en we moesten samen zoeken naar een nieuw ritme. Maar sinds we die gevonden hebben, valt het wel goed mee. We hebben nu wel een baby en een peuter om mee rekening te houden. Dat lukt wel. Ik durf Remus ook wel een paar minuten alleen laten als ik Rhea aan het verluieren ben in de badkamer. Ons huis is zo ingericht dat hij geen kwaad kan doen, al kan hij natuurlijk wel nog vallen ofzo. Maar het lukt.
Je zou dus kunnen zeggen dat ik nog steeds alles kan doen wat ik deed met maar één kind. Rhea wordt wel nog steeds drie à vier keer wakker per nacht voor een voeding maar daarna slaapt ze ook meteen weer in. Dus ik kan niet klagen.
En toch vind ik het een grotere aanpassing dan van nul naar één, omdat ik nog steeds moeite heb om mijn aandacht te verdelen en omdat het nu gewoon veel drukker is.
De ochtendspits is Remus uit zijn bed halen, verluieren, aankleden, boterhammen per stukje geven en flesje geven (want hij wil niet zelf drinken). En dan komt Rhea er natuurlijk nog bij: ook verluieren, aankleden en voeden. Komt daar vaak nog een kakapamper van beide bij en je begrijpt dat mijn ochtendspits lijkt alsof ik al een halve dag aan het werken ben.
Ze blijven gelukkig niet klein. Hoe groter ze worden, hoe zelfstandiger.
Dat was van nul naar één kind en van één naar twee kinderen. Over de overgang van twee naar drie kan ik niet schrijven en zal ik wellicht nooit schrijven. Ons gezin voelt compleet aan zo.
Deze blog verscheen eerder op Meerdanmama.
