Zo'n onvervalst mama-dochter momentje
Ze praat en praat en praat en praat én praat
Mijn vijfjarige dochter is al bijzonder mondig. Soms vind ik dat niet zo plezant – als ze zich bijvoorbeeld uit een straf probeert te praten (‘Mama, luister eerst eens, ik …’) of als ze niet aanvaardt dat ze iets niet mag (‘Maar mama, als ik dit doe, dan mag ik toch zeker wel dat? Luister. Ik zal …’). Ze kan dan werkelijk ein-de-loos doorgaan. Volharding heet dat dan.
Maar meestal vind ik het echt geweldig. Als ik vraag hoe haar dagje geweest is, en een volledig verslag van ochtend tot avond krijg. Of als ze in haar eigen wereldje zit en de meest fantastische verhalen verzint over prinsessen, draken, stoute kinderen en/of pratende dieren.
Wat ze het allerleukst vindt? Doen alsof ze de juf is. De baas van het kot eigenlijk. Daarbij heeft ze ook graag een schriftje of boekje bij de hand waarin ze de hele tijd 'noteert'.
Spelenderwijs
En zo bedacht Fien dit weekend het perfecte 'spelletje'. Zij met haar schriftje in de hand. Ik in de keuken, kokkerellend.
‘Mama, eerst moet jij zeggen wat jij leuk vindt om te doen met mij. En ik schrijf – lees ‘krabbel' – dat dan op in mijn boek.’
Zo gezegd, zo gedaan. En dan volgde het.
‘En nu ik, he, mama. En opschrijven hé mama.’ Ze geeft me ondertussen demonstratief het schriftje. De kookpotten moeten duidelijk maar even wachten.
‘Ok! Wat vind jij het leukst om te doen, Fien?
‘Met papa zit ik graag in bad.’ Ja, dat is juist. U-ren én u’ren. En wat nog?
‘Schommelen.’ ‘Ah, en televisie kijken’’.
‘En met mama ga ik liefst schoenen kopen.’ Daar heb je ‘m al :-). Dat gaat mij nog geld kosten!
‘En spelen.’
‘En knutselen’.
‘En euhhh ….
Knuffelen.’
You just gotta love her.
