Je hebt een diepe kinderwens. En natuurlijk wil je er alles aan gedaan hebben om die wens te vervullen. Maar hoe ver ga je dan? Waar ligt de grens? Die twee vragen kan je figuurlijk opvatten, maar ook létterlijk. Het fertiliteitscircuit strekt zich namelijk uit tot ver voorbij de landsgrenzen, met een waaier van opties door veel verschillende wetgevingen, aanbod en aanpak.
België is top of the world als het gaat om fertiliteitsbehandelingen. Belgische fertiliteitsklinieken ontvangen dan ook veel internationale patiënten - Nederlanders maar ook vele andere nationaliteiten.
Maar omgekeerd gaan toch ook Belgen naar Nederlandse fertiliteitsklinieken om welbepaalde redenen. En zowel Nederlanders als Belgen gaan soms veel verder buiten de binnenlandse geijkte paden - binnen en soms zelfs buiten Europa - om hun babydroom te vervullen. Opmerkelijk: een groot deel van deze groep zit in de leeftijdscategorie 40+.
Wat zijn de mogelijke drijfveren in deze keuze?
Je wil alles gedaan hebben voor die ‘laatste kans baby’ (misschien kreeg je al het etiket ‘uitbehandeld’). Dus ook behandelingen in internationale klinieken die gespecialiseerd zijn in een bepaald soort behandeling (bv. IVF met eiceldonatie), extra testen die men niet in eigen land uitvoert, een holistische benadering …
Je hebt een eicel- en/of spermadonor nodig en in eigen land is er een serieus tekort aan donoren. Dus trek je naar landen met een groot aanbod aan (jonge) donoren, geen wachttijden en meer mogelijkheden om optimaal fysiek gematcht te worden met een donor.
Je opteert voor een donorprofiel (bv. niet anoniem), dat wettelijk niet is toegelaten in eigen land. Of je wil de donor zelf kunnen kiezen, terwijl dit niet kan in eigen land. Dit voelt zo fundamenteel dat je het over de grenzen gaat zoeken.
Fertiliteitsklinieken in eigen land willen je niet meer behandelen omwille van hun beleid rond leeftijdsgrenzen.
Je hebt het principieel moeilijk met een psychologische screening om het fertiliteitstraject te mogen starten (bv. als single wensmama).
Je vindt het niet fijn dat jouw kinderwens als 40+- er letterlijk bestempeld wordt als ‘geriatrisch’.
…
Natuurlijk is het een meerwaarde dat je op die manier je keuzespectrum en kansen kan vergroten. Vele vrouwen van 40+ (heel vaak zelfs 45+) worden wel degelijk moeder via deze weg, bijvoorbeeld via IVF met eiceldonatie.
Maar het internationaal fertiliteitslandschap is ook een complex doolhof. Wat is wettelijk mogelijk in welk land en matcht dit met wat jij zoekt? Welke kliniek kies je dan best binnen dat land (Spanje alleen al heeft bijvoorbeeld maar liefst zo’n 250 fertiliteitsklinieken)? Wat zijn jouw wensen en waarden die doorslaggevend zijn bij de keuze van een kliniek in het buitenland? Dat kan gaan van medische (bv. leeftijd donoren, slaagpercentages) tot praktische (bv. inplannen van je reis in relatie tot een embryotransfer) en hele specifieke criteria (bv. bestaan van garantieprogramma’s).
En dan zijn er natuurlijk nog de ethische en emotionele vragen die je jezelf stelt. Ga je niet te ver, strookt dit nog met jouw visie over ‘moeder worden’? In hoeverre staan jij en je (eventuele) partner op één lijn? En, heel belangrijk: wat gaat de impact zijn op je toekomstige kind (bv. een buitenlandse donor of kiezen voor een bepaald donorprofiel)?
Overweeg jij om naar het buitenland te gaan om je kinderwens te vervullen? Gelijk heb je dat je deze internationale opties mee onder de loep neemt. Maar maak ook genoeg ruimte voor al deze vragen, ook al zit je in de ratrace van een fertiliteitstraject onder druk van je tikkende biologische klok.
Viki Peeters is kinderwenscoach. Ze begeleidt vrouwen van 40+ die hun kinderwens niet willen afschrijven. Ze heeft onder meer veel kennis over het internationaal fertiliteitslandschap en ondersteunt klanten bij het maken van keuzes in dit verband. Meer info vind je hier.
