Mijn verhaal begint zoals bij zovelen: je hebt een standvastige relatie, je vrienden beginnen zich voort te planten (en ja, die baby’s zien er echt wel ontzettend schattig uit), die drie begint te naderen en je denkt, belachelijk naïef, hoe leuk het zou zijn om zelf een gezinnetje te stichten en wat miniversies van jezelf te hebben rondlopen. Wel, je bent een domkop.
Je ziet hoe vrienden, familie en kennissen kinderen krijgen en je denkt te weten hoe het leven ongeveer zal worden. Met als verschil dat jij het uiteraard beter zal doen … Ah ja. Maar. Je. Hebt. Géén. Idee!
Ja, we beginnen eraan!
Hoe we besloten om aan kinderen te beginnen? Mijn man en ik waren nog niet zo lang getrouwd. Eerst wilden we nog een beetje genieten van de tijd met ons tweetjes, en de wereld ontdekken. Op dat moment waren we rond de 26 jaar.
Op een avond lagen we allebei lang uitgestrekt in de zetel, starend naar een talentenshow op VTM, nog in de tijd voordat VTM allemaal cijfertjes achter de naam kreeg. Er was geen directe aanleiding.
‘Wat denk je, lijkt 28 jaar een mooie leeftijd om eraan te beginnen?’ stak ik van wal.
Ik wilde graag voor mijn dertigste verjaardag mijn eerste kindje. (Kijk hoe ik eerste benadruk. Alsof je al op voorhand kunt bepalen hoeveel kindjes je denkt aan te kunnen).
T. keek op. ‘Zei je iets?’
Ik porde hem in zijn zij. ‘Ik wilde weten of je 28 jaar ook een goede leeftijd vindt om aan kindjes te beginnen.’
Hij glimlachte. Typisch voor mij om zo uit het niets hem levensbepalende keuzes te laten maken.
‘Als we ons kindje willen voor onze dertigste verjaardag, moeten we inderdaad niet veel later starten.’
We hadden die redenering al eerder gemaakt. Eraan beginnen betekent niet dat je meteen prijs hebt. En dan moet je dat baby’tje ook nog negen maanden dragen. Overdreven veel marge was er niet.
'Dus je bent het met me eens?’ zocht ik naar bevestiging. T. knikte. ‘Ja hoor.’
Glimlachend keken we elkaar aan. Daarna werden onze blikken weer naar het scherm getrokken.
De zwangerschapstest
De twee jaar die we nog kinderloos (en vrij) doorbrachten, propten we vol met reizen en tripjes. Snel nog wat van de wereld opsnuiven alvorens we ons in het coconnetje van het gezinsleven gingen nestelen.
Terwijl we volop van het vrije leven proefden alsof het onze laatste kans was, begon het verlangen naar dat nog onbekende kleintje te groeien. Zo kochten we op één van onze vakanties al een rammelaar als souvenir voor ons toekomstig gezinslid en begon ik al volop foliumzuur te slikken tijdens onze laatste reis die we maakten. Nog geen twee maanden na onze thuiskomst was het al zover.
Hoewel we afgesproken hadden om “chill” te doen, weet ik hoe teleurgesteld ik was toen mijn regels na de eerste maand proberen doorbraken. Gelukkig trok dat gevoel snel weg. Nog een maandje langer dat het “gewoon ons tweetjes” zou zijn. Ook perfect goed.
De maand die erop volgde, voelde al anders. Hoewel ik heel regelmatig ben, bleven de regels weg. Eén dag. Tja, een dagje te laat kon ook wel eens gebeuren. Twee dagen. Al iets minder frequent, maar dat is ook al voorgevallen. Drie dagen. Ben ik ziek geweest? Was het een stresserende week op het werk? Vier dagen.
Terwijl T. en ik voor het slapengaan in de badkamer naast elkaar voor de spiegel onze tanden stonden te poetsen, liet ik terloops vallen dat mijn regels nu toch wel op zich laten wachten. T. lachte. Het waren ocharme maar vier dagen. Zou typisch zijn dat mijn lijf nu eens een grapje met ons zou uithalen. Eerst wat valse hoop geven voordat de pijnlijke rode zondvloed kwam.
We spraken wel af dat, als we tegen het einde van de week nog steeds geen rode vlag hadden, we in het weekend een zwangerschapstest zoudendoen. De rest van de week telden we verwachtingsvol af. Elke keer wanneer ik iets dreigde te voelen, holde ik naar de wc, om daar blij te ontdekken dat er geen bloeding was. Het maakte onze gewone werkweek spannend. Wie weet liep ik al rond met een klein geheimpje in mijn buik dat stilletjes aan het groeien was.
En dan werd het vrijdag. En nog steeds geen rood gevaar. Mega-enthousiast fietste ik rechtstreeks van het werk naar de Kruidvat voor zwangerschapstesten. Toen die op de rolband lagen, voelde ik me een beetje ongemakkelijk. Alsof het niet voor me hoorde om die dingen te kopen. Straks vroegen ze een identiteitskaart … Ik word namelijk altijd jonger geschat dan ik ben. Zo was ik in mijn masterjaar jobstudent aan de kassa van de Carrefour, en vroeg een klant - in een poging om vriendelijk te zijn - me eens in het hoeveelste jaar middelbaar ik zat.
Ik werd echter niet raar bekeken en mocht gewoon afrekenen. Om dan thuis te komen bij een echtgenoot die moe was van de zware werkweek en dat liever de dag erna met een fris hoofd deed. Meen je dat nu?! Ja, hij meende het.
Daarom dat ik pas de ochtend erop in de badkamer aan de slag ging. Na eerst uitgebreid de instructies te hebben gelezen (het was werkelijk de eerste keer in mijn leven dat ik een zwangerschapstest in mijn handen hield), knoeide ik een beetje met de test en een plastic bekertje.
Normaal was het vijf minuten wachten om duidelijkheid te hebben, maar bij ons kwam deze zeer snel. T. wachtte beneden, maar al na enkele seconden riep ik hem. Een beetje verbaasd kwam hij naar boven. ‘Ben je nu al klaar?’ ‘Ik denk dat ik de uitslag al weet,’ zei ik, half lachend, half een beetje paniekerig, terwijl ik hem de test toonde. Het tweede streepje was onmiddellijk verschenen.
Toch nog even de vijf minuten afwachten, zei ons verstand. Na vijf minuten was het streepje nog steeds zeer duidelijk zichtbaar. We werden overspoeld door blijdschap. T. juichte en stak triomfantelijk zijn armen in de lucht. Zelf was ik een beetje overdonderd. Uiteraard was ik blij. Tegelijkertijd stond ik te trillen op mijn benen. Oh God, het was ineens zo echt geworden! En… Nu al? :-)
L., ons lichtpuntje
Volgens Wikipedia vindt de naam L. zijn oorsprong in de Latijnse woorden lux (licht) en luna (maan). Deze naam hadden we al uitgekozen voor we wisten wat het betekende, maar het maakte de komst van ons zoontje weer een vleugje extra betekenisvol. Zeker omdat de komst van L. daadwerkelijk een lichtpuntje werd in wat verder een vreselijk jaar was geweest.
2019 was het jaar waarin L. in ons leven verscheen als een onzichtbare, hoopvolle belofte in de buik. Het was ook het jaar waarin we brutaal en totaal onverwacht iemand in ons leven hadden verloren (daar lees je hier meer over).
Teken van hierboven?
Het was dus na diep nadenken, samen erover te praten en nog wat verder te twijfelen dat we onze kinderwens in vervulling lieten gaan. Wanneer zou het gepast zijn? Moesten we niet wat wachten, met wat er allemaal gebeurd was? Maar zou Robin dat gewild hebben?
Uiteindelijk besloten T. en ik om deze wens niet uit te stellen en het op ons af te laten komen. En daar was L. dan ineens. Veel sneller dan we gedacht hadden.
Bij de huisarts lieten we de datum al eens uitrekenen. Die kwam op 23 juli uit. Uitgerekend op Robins verjaardag. Dat moest een teken zijn
