Mama Loes schreef hem een brief.
Lieve Thor,
Vandaag ben je zes jaar in ons hart. Zes jaar vertel ik mensen over ons avontuur samen en apart. Intussen vertel ik het ook al vier jaar over jouw tegen je jongere broer en 2,5 jaar tegen je jongere zus. Over die gesprekken met je broer moet ik je iets zeggen.
Je broer vindt het moeilijk dat je er niet meer bent. Hij zegt dan ‘ik wil mijn kleine broertje Thor hier’. Hij knuffelt je gehaakt arendje en hij kijkt naar je foto. We vertellen over je avontuur en dat je verder vloog op je arend zonder mama en papa. Dat je het fijn had in mijn buik, maar dat je lijfje niet sterk genoeg was om buiten de buik te blijven werken. En als het lijfje kapot is, dan ga je dood.
‘Maar wat gebeurt er dan daarna, mama?’ Dat weet ik eigenlijk niet, moet ik dan zeggen. Niemand weet echt wat er gebeurt als je dood gaat. Ik dénk dat Thor weg vloog op de rug van zijn arend voor een nieuw avontuur. Boven de wolken, boven de donder en de bliksem. En ik denk dat hij daar goed zit. En dat hij soms eens komt piepen door de wolken. En ziet wat voor een prachtige broer en zus hij heeft.
Er volgen nog heel veel vragen. ‘En wanneer gaan wij dood?’ ‘En waarom gaan oude mensen dood?’ ‘Maar Thor was een baby?’ ‘En was die dood toen die geboren werd?’ ‘En wat heb jij toen gedaan?’ Samen komen we tot een verhaal dat klopt, dat goed voelt voor je broer. Het is niet hetzelfde als ons overhaal. Je broer geeft duidelijk aan wat hij wil weten en wat niet. Soms moet ik zeggen dat ik het niet weet. Dan fantaseert hij zelf zijn antwoorden. Wat hij allemaal bedenkt, is prachtig.
Zo had hij op een dag het idee dat hij via zijn wolf bij jou zou geraken. ‘Ik wil mijn wolf ik wil mijn wolf …’ Eerst was hij blij en toen werd hij verdrietig. Want hij bessefte dat dat niet ging. We hebben samen gehuild. ‘Thor is hier echt niet meer. Niet meer in deze wereld.‘ Dat kunnen we niet veranderen. ‘Maar mama misschien is mijn wolfje wel bij Thor?’ Ja, misschien wel. ‘Misschien zijn ze wel vrienden?’
Soms eindigt het gesprek terwijl we samen huilen. Ik omdat ik zo ontroerd ben door de vragen van mijn eigen zoon. Hij omdat hij zijn broertje wil kennen. Soms blijven we fantaseren over jouw wereld, je arend, de wolken … ‘Kom we gaan spelen’, zei je broer eens. We bouwden een nestje voor je arend.
En je zus? Die luistert en neemt op. Ze begrijpt dat het iets verdrietigs en moois tegelijk is. Ik ben nu al benieuwd wat ons kleine orka-vrouwtje hier binnen een jaar over zal vragen en vertellen.
De gesprekjes vervullen ons allevier met alle intense emoties die nodig zijn voor ons gezin. Na elk Thor-gesprek zijn we zo dankbaar dat we met vier zijn. Je broer en zus voelen hoe blij wij zijn dat zij er zijn. En zij zijn dan ook heel blij dat ze dichtbij ons en elkaar kunnen zijn. Want die twee kleine deugenieten kiezen ook hun eigen rebelse pad, dichtbij mama en papa.
Dank u, lieve Thor. Je blijft mij uitdagen, mij een betere mama te maken dan ik was geweest zonder jou. Ik had nooit gedacht dat ik mijn zoon van vier al zou leren dat de dood een mooi onderdeel van de levenscyclus is, die er is om te vieren. Vandaag vertrekken we op weekend om jou te vieren, je leven én je dood.
Loes Van Kelst / Instagram: @slaapcoach_loes
Kaartjes by Maarten Van Praet
Lees ook
Mama Loes schreef eerder al drie brieven aan Thor.
- Thor, voor altijd in ons hart – Voorbereiding op ons afscheid
- Thor, voor altijd in ons hart – Je laat zo’n enorme leegte achter
- Thor, voor altijd in ons hart - Jij maakte van ons betere ouders
