Ik struggle ook wel eens. Ik struggle met tijd vinden voor mezelf. De tijd vinden die ik niet aan een ander geef, maar echt puur voor mezelf kies.
Ik krijg vaak te horen: ik bewonder u, ik kijk naar u op, ik ben jaloers op u ... Elke keer opnieuw denk ik ‘Hu??? Wat?? Waarom?’ En dan krijg ik te horen dat ik het allemaal maar gedaan krijg. Maar niets is evident en al zeker niet wanneer het allemaal niet zo rooskleurig is als mensen denken. - Oké oké, op het vlak van de liefde is alles best wel rooskleurig en vind ik mijn rust, mijn steun, mijn rots in de branding. -
Maar ...
Maar ook ik kan moe zijn. (Serieus? Ik ben echt gewoon een mens, met frêle schouders - letterlijk en figuurlijk - en een mama. Een mama van 4 dan nog wel, want blijkbaar denken sommige dat ik onbreekbaar ben.)
Ik kan nog steeds niet vatten dat ik soms half-verwijtend te horen krijg dat het voor mij altijd simpel is. Dat ik keer op keer mijn weg vind en dat alles vanzelf gaat.
Neen; ik vecht. Ik zoek en ik durf.
-leugens-
Ik durf niet altijd. Ik zou meer moeten durven. Maar ik kom er misschien wel. En ik durf ook wel eens te falen. Ondanks faalangst.
Grenzen verleggen is nodig om verder te komen in je leven. Durven op de grens te staan, te zeggen: ‘dit is niet oké’ en ondanks een hele afgelegde weg toch weer een nieuwe in te slaan ... Niets mis mee. Toegeven dat er een foute beslissing gemaakt is. Of neen, niet fout, niet meer de juiste beslissing op dat moment.
Maar het allerbelangrijkste: grenzen bewaken. Aangeven waar je grenzen zijn. Ik merkte mijn grens tijdig op. Na het zwarte gat van veel te veel naar niets. Eén trigger werd bijna te veel. Meer had ik niet nodig om te beseffen dat ik aan de afgrond stond van die burn-out. Één...
Zwijgen is goud waard, spreken is zilver.
Maar niet altijd!
Praten helpt. Met iemand die je liefhebt. Met iemand die je steun en toeverlaat kan zijn.
Iemand die voor je staat en je tegenhoudt als je valt.
Praten helpt.
Bekend of onbekend.
Maar zwijg niet langer.
Doorbreek het taboe.
Eerder schreef ik dit. Want ja soms ben ik op.
Maar ik zoek en ik vind de kracht in dingen die me energie geven.
De natuur. De rust en de stilte.
En ja: ook mijn gezin. Mijn alles. Mijn kracht.
Op.
Het is op.
Ik ben op.
Ik wil alles geven, maar wat?
Wat kan ik nog geven.
Als ze me vragen wat het mooiste is in het leven antwoord ik: mama zijn.
Als ze me vragen voor wie ik door het vuur ga antwoord ik: mijn kinderen.
Maar damn… soms…
Soms wil ik van de wereld verdwijnen.
Soms.
Soms wil ik gewoon mezelf zijn.
Geen mama.
Ik.
Anouk.
Maar ik weet niet eens meer wie ik ben.
Wie is nu die ‘ik’ waarnaar ik terug wil?
Tijd vinden voor die zoektocht.
Hopeloos.
Tijd vinden voor mezelf… onbestaande.
Besta ik dan wel?
Of bestaat de persoon die geleefd wordt door en voor mijn kinderen, door anderen?
Zo zo zo moe…
Ik wil huilen, maar zelfs dat vind ik vermoeiend.
Ik wil huilen, maar de tranen zijn op.
Ik wil.
Ik wil weg.
Gewoon weg en even verdwijnen.
Verdwijnen in de tijd.
-neen-
Ik ben al verdwenen in de tijd.
Verdwijnen in de rust.
Verdwijnen in stilte.
#dankbaar #doorbreekhettaboe #samenveerkrachtig #mamazijn
Anouk
Denk je dat je misschien te maken hebt of kan krijgen met een (parentale) burn-out?
In onze masterclass ‘The kids are alright, nu de ouders nog’ vertelt Lies Clerx, klinisch en gezondheidspsycholoog, je alles wat je over parentale burn-outs moet weten. Ze legt uit was een parentale burn-out is, welke fases er zijn, welke risicofactoren en welke oplossingen er zijn om uit deze situatie te geraken.
