Hoi, ik ben Eline (32 jaar) en ik ben een mama die te kampen heeft gehad met een stevige postnatale depressie. Vandaag ben ik nog steeds herstellende, maar ik word goed en liefdevol begeleid, waardoor het gelukkig al veel beter met me gaat.
Aangezien schrijven therapeutisch voor me werkt, ben ik begonnen met alles wat me overkomen is neer te schrijven. Daarnaast ervaar ik ook de drang om deze persoonlijke gebeurtenissen, gedachten en gevoelens te delen.
Toen ik in die donkere, zwarte, allesverterende put, depressie genaamd, zat, voelde ik een grote nood aan bondgenoten. Aan soortgelijke verhalen. Het gevoel dat het niet abnormaal was. Dat er nog mama’s zijn die het niet perfect doen. Of zich ook niet elke dag gelukkig voelen, ook al laten die hatelijke sociale media het anders uitschijnen.
Wat wil ik bereiken? Ik wil troost bieden. Er zijn te weinig verhalen over die andere kant van het moederschap. Die donkere, onheilspellende kant die soms de overhand neemt, maar vandaag nog door velen doodgezwegen wordt. Iedereen knoeit maar wat en weet niet echt waarmee die bezig is. Er is geen enkele ouder die steevast elke dag megaleuk vindt. Soms is het gewoon shit. En dat mag. Je bent niet alleen.
Mama Baas geeft me de prachtige kans om mijn verhaal op hun website te doen. Je krijgt de komende tijd een relaas van een mama die vocht en nog steeds vecht tegen die postnatale depressie, oftewel post partum depressie.
Je krijgt een inkijk in mijn verwoestende gedachten en ik vertel je eerlijk dat een kind helemaal niet zo simpel is als sommigen laten uitschijnen. Er zijn echt wel mama’s die in de verste verte die roze wolk niet bespeuren.
Tot slot is dit een verhaal over rouw.
Rouw om het overlijden van een geliefde.
Rouw om wat had kunnen zijn.
Rouw omwille van onvervulde verwachtingen.
Rouw om tijd die we niet meer terugkrijgen.
Nee hoor, ik hoef zeker geen medelijden. Al zou begrip mooi zijn.
En een gouden raad van iemand die het zelf niet zo voorbeeldig gedaan heeft: zoek op tijd hulp!
