Ik ben Eline, 32 jaar. Mama van zoontje L. Sorry, trotse mama van L. Ja hoor, echt waar. Ook al voel ik me met momenten diep ongelukkig, de aanwezigheid van mijn zoon is tegelijkertijd ook dé reden die me op de been houdt. Het is gek hoor, en niet te bevatten als je nog geen kinderen hebt.
Nu pas besef ik hoe onvoorwaardelijk diep de liefde voor je kind gaat, ook al is het tegelijk zo allesverwoestend voor je. Sta je op de rand van de afgrond,kapot, moegetergd, ongelukkig, oneindig veel zin om te springen. Doe je het echter niet, want je weet dat je kind je nodig heeft. Wil je eigenlijk ook niet springen, want je wilt je kind zien opgroeien, koesteren, vasthouden, liefhebben tot in de grond van je hart, ten koste van jezelf.
Lang heb ik gedacht dat ik te egoïstisch ben voor kinderen. Wat zeg ik nu. Eigenlijk denk ik dat nog steeds. Enerzijds wil ik constant bij L. zijn, anderzijds verlang ik zo hard naar alleen zijn. Gewoon even met rust gelaten worden. Nog eens lekker doen waar ik zin in heb.
Een tijdschrift lezen zonder dat de kleine er speelgoed in ziet en je boekje in reepjes scheurt, eens wat langer in bed blijven liggen, alleen op straat wandelen en niet de hele tijd het gevoel hebben dat je je baby vergeten bent. Verdomme, gewoon nog eens rustig mijn boterham opeten zonder tussendoor stront van de billen te vegen, of zelf nog eens rustig op het toilet zitten zonder in angstzweet uit te breken omdat de kleine weer voor de zoveelste keer vanuit het niets overstuur wakker wordt en je tegen Mach 3 de eigen billen moet schoonvegen.
Ik wil alleen zijn, maar kan ook niet meer zonder mijn kleine man. Het verscheurt me.
Of ik überhaupt kinderen wilde? Zeker! Alleen bleven kinderen lang als een abstract concept in mijn gedachten. Uiteraard beeldde ik me in hoe ik met mijn man en twee koters harmonieus aan tafel zat, lachend om een gezelschapsspel dat we samen speelden. Of hoe we als gezinnetje de dierentuin onveilig maakten.
Tegelijkertijd gruwelde ik van de kinderen die in het echte leven voor mijn voeten liepen. Peuters die krijsend tijdens een driftbui woest hun speelgoed weg keilden en zo hun broertje of zusje bijna een hersenschudding bezorgden, baby’s die hun luier zo volgekakt hadden dat het tot in hun nek kroop, de vreselijk slapeloze nachten …
Mijn man en ik keken elkaar altijd geërgerd en licht verontrust aan als we op vakantie het vliegtuig op stapten en zagen dat er onmensen waren die het lef hadden om hun baby mee te nemen. Niet in onze buurt, niet in onze buurt … mompelden we dan, hevig de vingers kruisend.
En toch, hoewel je beter zou moeten weten, is er ergens in je hoofd een kortsluiting die je leugenachtig voorhoudt dat dat niet noodzakelijk bij jou hoeft te gebeuren. Jij zult dat vast beter doen! Bij jou zou het niet waar zijn! Oh nee hoor, jij zou iedereen eens laten zien wat voor een perfecte ouder je bent.
Eens te dieper de val. En vallen zul je. Misschien niet meteen, maar vroeg of laat komt de vraag weleens bovendrijven: waar ben ik in godsnaam aan begonnen?
