Aanrader: een mama-zoon trip met z’n tweetjes
Het idee kwam eerder per toeval aanwaaien. Ik zag toevallig dat er goedkope tickets waren om naar Berlijn te vliegen en pitchte enthousiast een citytrip naar die stad bij de hubby. Die stond echter niet meteen te springen (understatement), maar de zoon was wél meteen overtuigd. Waarna mijn man opperde: waarom gaan jullie niet gewoon met jullie tweetjes? Tja, waarom niet eigenlijk?
Waarom niet?
Ik was snel gewonnen voor het idee. Sowieso moet je het mij zelden twee keer vragen om een tripje te maken, maar ook het concept om met ons tweetjes een paar dagen quality time te spenderen sprak mij wel aan. Het zou ongetwijfeld prachtige herinneringen voor het leven opleveren, dacht ik, en de zoon heeft ook de perfecte leeftijd: oud genoeg om (véél) rond te wandelen, dingen te bezoeken en interesse te hebben in alles wat een stad te bieden heeft; jong genoeg om nog met zijn mamaatje op stap te willen en te genieten van al die één-op-één aandacht. Daar moet een mens van profiteren, toch?
Ik was trouwens ooit al in Berlijn geweest, in november 2011 trok ik erheen met vriendinnen. Klein detail: toen was ik pril zwanger van de zoon in kwestie. Althans, dat bleek toen ik al een paar dagen terug thuis was; mijn zwangerschap was nog zo pril dat ik het zelf nog niet eens wist tijdens die trip. Maar stiekem was hij er toen dus ook bij en gingen we toen al samen op ontdekking in Berlijn. Om dik tien jaar later opnieuw met ons tweetjes de stad te verkennen, dat klopte gewoon helemaal en maakte het extra speciaal.
Enthousiast, mét een vleugje zenuwen
Geestdriftig ging ik aan de slag: vliegtickets werden geboekt, na tientallen reviews te lezen legde ik een (verrassend goedkoop) hotelletje vast en ik stelde de ultieme mama-zoon trip samen. Ik verslond reisgidsen en reisblogs en deed zo inspiratie op voor een waslijst aan leuke activiteiten waar we allebei onze gading in konden vinden, zodat het voor ons alle twee leuk zou worden. Minutieus bereidde ik alles voor – niet alleen omdat het de eerste keer was dat ik alleen op stap ging met één van onze kinderen en ik dus goed voorbereid aan de start wilde staan, maar ook omdat corona nog altijd een rol speelde en je quasi overal een tijdslot moest reserveren als je iets wilde doen. Tijdens die voorbereidingen werd ik alleen maar enthousiaster: ik zag het helemaal zitten.
Pas in de dagen voordat we zouden vertrekken, begon ik een beetje nerveus te worden. Het drong plots tot me door dat ik op mijn eentje verantwoordelijk was voor ons allebei. Ik laat me normaal niet snel afschrikken door het onbekende op reis, maar normaal heb ik wel een reisgenoot om op terug te vallen in geval van nood (gsm kwijt, kapot of plat, papieren of bankkaart kwijt – ik zeg maar iets). Nu zou ik het alleen moeten zien te rooien. Maar hé, als je je altijd laat afschrikken door wat er misschien zou kunnen fout lopen, dan mis je veel in het leven. Dus gewoon gaan met die banaan! Al stopte ik toch maar snel een papiertje met mijn nummer en dat van de papa in de jaszak van de zoon – je wist toch maar nooit.
Let’s go!
En zo stapten we op een vrijdagavond eind februari met ons tweetjes het vliegtuig in. Bij aankomst in het hotel kreeg ik meteen al een eerste stresske: de kabel en de oplader die ik had meegenomen bleken niet compatibel met elkaar, en ik kon mijn gsm dus niet opladen. Aangezien we COVID safe- en andere tickets nodig hadden die op die gsm stonden, we ‘s avonds laat waren gearriveerd en we ‘s morgens al meteen een drukke planning hadden, zorgde dat toch voor wat stress. Maar voor elk probleem een oplossing; en zo spendeerden we die zaterdag tussen twee activiteiten door een “boeiend” uurtje in een toeristisch kantoortje waar we tussendoor even mochten bijladen nadat we de juiste kabel op de kop hadden kunnen tikken. Oef!
Dergelijke hindernissen horen er natuurlijk bij (en achteraf kan je er eens goed mee lachen), maar voor de rest hadden we echt de tijd van ons leven. Alles zat mee: van het weer (koud maar met een stralende zon en een strakblauwe hemel) over de superleuke bestemming die Berlijn (opnieuw) bleek te zijn en het goedgevulde maar toffe programma tot uiteraard het gezelschap – we hadden echt een geweldige vijfdaagse samen. Het was zalig om samen Berlijn te ontdekken en ondergedompeld te worden in de sfeer daar. En het was vermoeiend, dat ook wel (maar zijn citytrips dat niet altijd?), met elke dag zo’n 25.000 stappen op de teller.
Heel wat voordelen
Met zijn tweetjes op stap gaan heeft toch wel een aantal voordelen. Met hoe minder mensen je weggaat, hoe minder compromissen je moet sluiten – of het nu gaat over activiteiten, over restaurantjes, over de bestemming … Zo had ik er in onze planning voor gezorgd dat er elke dag minstens één activiteit de zoon op het lijf geschreven was (denk maar aan een computerspelletjes museum of de zoo), en die vulde ik aan met hotspots in de buurt die ik zelf graag wilde zien (en die natuurlijk ook voor hem doenbaar waren). Dat zorgde voor de perfecte mix waardoor we allebei happy rondliepen. En wanneer hij ‘s avonds al lag te slapen, kon ik in alle rust een boekje lezen en even bekomen.
Met twee heb je ook gewoon een andere vibe. Natuurlijk vind ik het leuk om met ons gezin op stap te gaan, maar het is sowieso anders en je moet je aandacht meer verdelen. Nu kon ik me echt 100% op hem focussen; we hebben heel wat afgebabbeld en gelachen, je komt altijd wel iets nieuws te weten en je bent helemaal op elkaar ingespeeld. Vijf dagen samen is toch nog iets anders dan die gestolen momentjes tussen de soep en de patatten in het dagelijkse leven, en dat levert vanzelfsprekend diepgaandere gesprekken op. Dat versterkt de band, en het zorgt ook achteraf nog voor leuke momentjes van “weet je nog, toen in Berlijn?”
En omdat hij mijn enige reispartner was, werd hij extra betrokken bij alles, zowel bij de voorbereidingen als ter plekke. Mee beslissen waar we zouden gaan eten, mee uitzoeken welke metro we moesten nemen … Hij werd niet gewoon mee op sleeptouw genomen, maar we deden het echt samen en die rol beviel hem wel. Het drukte mij nog eens met de neus op de feiten: hij wordt groter en zelfstandiger en het is geweldig om daar vanop de eerste rij getuige van te mogen zijn.
Ook voor de thuisblijvers was het trouwens eens leuk. De jongste werd in de watten gelegd door de papa: ze gingen samen op restaurant en naar een binnenspeeltuin, hij mocht eens bij papa in het grote bed slapen, en ook zij genoten van hun één-op-één tijd. En voor wie er mocht aan twijfelen, uiteraard volgt er met de jongste ook nog zo’n tripje, wat had je gedacht. Dat is wellicht iets voor volgend schooljaar en zit nu volop in de planningsfase.
Nieuwe traditie
Ik zou het iedereen kunnen aanraden, om er zo eens alleen met één kind op uit te trekken. Dat hoeft helemaal niet ver te zijn, gewoon de trein nemen en samen een onbekende stad ontdekken kan al een geweldige ervaring opleveren. Ga eens samen gaan kamperen, of plan een sportieve activiteit – whatever works for you!
Meer nog, wat begon als een experimentje zou hier weleens het begin kunnen worden van een nieuwe traditie, waarbij de zonen elk om de twee jaar eens mee op trip gaan (als dat kan en lukt) – het ene jaar de ene, het jaar erop de andere. Ik kan alleen maar hopen dat ze nog heel lang met mij de wereld willen ontdekken. En als ze over een aantal jaar niet meer mee willen, dan heb ik toch heel wat mooie herinneringen om op terug te kijken – die nemen ze ons alvast niet meer af!
Deze tekst verscheen eerder op MAMoiselleBlogt.
