Je staat in je pyjama op blote voeten in de tuin. Kippen verzorgen, nog wat tomaatjes plukken, het zonnetje opvangen. In de verte hoor je de telefoon. Je rent naar binnen, het is zoonlief die op de fiets op weg is naar school. Zijn ketting ligt eraf. Of je de buskaart kan brengen? Nu!
Je staat in je pyjama op blote voeten in de tuin. Kippen verzorgen, nog wat tomaatjes plukken, het zonnetje opvangen. In de verte hoor je de telefoon. Je rent naar binnen, het is zoonlief die op de fiets op weg is naar school. Zijn ketting ligt eraf. Of je de buskaart kan brengen? Nu!
Je kijkt eens naar jezelf. Never no way, nooit zo de deur uit! Zelfs ik, die makkelijk zonder make-up en zo de deur uit gaat, vond dit erover. Maar helaas, geen tijd, dus tóch wel zo de deur uit.
Je pakt je fiets, platte band.
Je kijkt om je heen.
Aha, een andere fiets! Oké hij is wat klein en de band is ook niet zo vol en er hangt wat speelgoed aan, maar je moet nu weg!
Je springt erop, slippers van manlief aan, dezelfde pyjama als daarnet, haren als een vogelverschrikker, een slag in je wiel en wiebelend speelgoed mee. Maar je bent op weg. Het is maar een stukje naar de bushalte. Zoonlief ziet je aankomen en van ver zie je hem al lachen.
Er kijken wat mensen vreemd, maar het kan mij niks schelen. Zoonlief had paniek. Zoonlief bleef er rustig bij. Zoonlief lacht en haalt de bus. Dus mama is happy en gaat met een big smile weer op haar fietsje naar huis.
