Heel eerlijk? Soms, heb ik echt geen goesting om te koken, te wassen en heel die ringeling. En dan komen de meisjes thuis, druk en moe. Haal ik mijn schouders op, verdekke er nog aan toe. Met de paardjes en de poppen spelen, schreeuwen, janken, want je wil niet delen.
Nina’s zwangerschap liep niet over rozen. De eerste vier maanden had ze zowat alle zwangerschapskwaaltjes uit de boekjes. Maar het bleef hier niet bij. Een kleine angststoornis die haar een paar jaar geleden even onderuit haalde, maar die al een tijdje onder controle was, stak met zwanger te worden weer even de kop op. Erg teleurstellend en schrikwekkend ...
Vraag van een mama:
'Een tijdje geleden heeft een Britse vereniging van gynaecologen een heel onrustwekkend rapport uitgebracht in verband met de gevaren in het dagelijkse leefmilieu voor zwangeren. In België is het advies minder expliciet, maar hoe adviseren jullie experts om hiermee om te gaan? Voorbeeldje: Ik probeerde zelf tijdens mijn zwangerschap water uit plastic flessen te vermijden en sleurde me een ongeluk aan glazen waterflessen. Hoe pak ik dit best aan tijdens mijn volgende zwangerschap (naast mijn man naar de winkel sturen of CaddyHome;-)) Professor Spitz geeft antwoord:
Wow, hadden wij maar zo'n bed gehad in het ziekenhuis. Het Nederlandse ziekenhuis Gelderse Vallei heeft een fantastisch systeem waarbij clip-on kribbes aan het bed van de moeder kan hangen. Mama's die dat graag hebben, kunnen zo altijd hun baby dicht bij zich hebben.
Het is zover: zwanger van mijn tweede en ik weet niet meer wat te eten. Tot die derde maand overleefde ik op bouillon, kaas, augurken en noten. Ik gaf dan ook nog eens over tussendoor. Dus na drie maanden zat ik alweer onder mijn startgewicht. ‘Hoera, geen overbodige kilo’s bij!’, juichte de vrouw in mij. Maar tegelijk voelde ik me ...
Mijn dochter is een maand oud! Ongelofelijk hoe die eerste maand gevlogen is. Hoe ze al veranderd is. Niet alleen uiterlijk (ze ziet er nog steeds goddelijk uit, maar nu wel met wat minder haargroei, tot grote ongerustheid van haar vader), ze kan al zoveel. Rondkijken, luisteren, proberen dingen vast te houden … En mama? Mama’s hersenen beginnen eigenlijk wel af te takelen.
‘Hoe moet dat hier met die bandjes?’, hoor ik hem foeteren. Het kind staat recht op het keukenaanrecht, kijkt wat bedremmeld voor zich uit en glimlacht opgelucht als ze haar mama ziet verschijnen om het euvel op te lossen. Ik weet niet hoe dat zit met papa’s van jongens, maar hier vormt De Kleerkast van de Meisjes het grootste mysterie voor de wederhelft.
