Van 16 tot 23 mei loopt in Vlaanderen de ‘Week van de Opvoeding’ met als thema: Goed genoeg ouderschap. Maar wat is dat eigenlijk, ‘goed genoeg’? Is het ooit genoeg? En alsof het ouderschap op zich al geen uitdaging is, wordt het dat des te meer als je gescheiden bent. Wat met schuldgevoel? Met verdeelde tijd? De gemiste momenten? De feesten waar je onvolledig aanwezig bent? Het verdelen van vakanties? Het zien opgroeien van je kind in stukjes?
Het zal wellicht voor elke ouder heel herkenbaar in de oren klinken: er gebeurt iets wat niet naar de zin is van zoon- of dochterlief en die krijgt een gigantische driftbui, compleet met tranen, gillen en/of zichzelf theatraal op de grond gooien. Wat kan je dan doen om je kind te helpen? En kan je zulke driftbuien eventueel voorkomen?
Een zen-momentje in bad aan het einde van een lastige dag, voor ons mama’s is dat puur genieten. Voor onze kindjes is het dat spijtig genoeg niet altijd. Het ene moment laten ze hun lijfje en haartjes al gemakkelijker wassen dan het andere. Dat het water bijvoorbeeld niet te warm of te koud mag zijn, is een evidentie. Maar er zijn ook nog andere tips waarmee je van het badmomentje geen strijd maar een minifeestje kan maken…
Driftbuien en peuters, ze horen simpelweg bij elkaar. Die driftbuien zijn dan ook een compleet normaal onderdeel van de ontwikkeling van een kind. Wanneer een kind begint te huilen, slaan en gillen is dat vaak een teken dat het volledig overweldigd is en dat de emoties het overnemen. Maar wat doe je dan als (oververmoeide) ouder?
Iedereen die mij een beetje kent, WEET dat ik een echte flapuit ben. Denken voor ik spreek? Dat is nogal moeilijk… Ik bevind me dan ook meer dan eens in een situatie waar ik iets zeg en nadien denk ‘Oeps!’ Ik zal vast en zeker niet de enige zijn, oef. Maar 2 jaar geleden werd het me op een ‘pijnlijke’ manier duidelijk dat ik toch écht wel moet gaan nadenken voor ik iets uitspreek. Vooral dan in de omgang met mijn kinderen…
Voetbalmoeders. De echte. We kennen ze allemaal. Geloven rotsvast in het ongeziene talent van hun voetballende kampioen. Rijden met de grootste glimlach het halve land door om hun oogappel in de verste uithoeken de winning goal te zien maken tegen één of ander minderwaardig ploegje. Offeren menige weekavond op aan alweer een rondje 'carpool-naar-de-voetbaltraining'.
In elk interview krijg ik de vraag: ‘Wat verandert er voor een koppel na de komst van de kinderen?’ Nog steeds blijf ik het moeilijk vinden om een goed antwoord te geven. Want alles verandert, maar hoe omschrijf je dat? Hoe vat je dat in genoeg en niet te veel woorden? Hoe kun je uitleggen wat het inhoudt om een koppel te zijn met een kind?
Een actieve, goedlachse vrouw met twee kinderen, een liefdevolle man en een job als begeleider in de kinderopvang. Zo zag het leven van Stefanie uit Mariakerke eruit, tot vier jaar geleden alles stilviel. De diagnose: een zeldzame en agressieve vorm van baarmoederhalskanker. Wat volgde was niet enkel een strijd tegen de ziekte, maar ook tegen de absurditeit van de Belgische wetgeving.
Ik ben leeg! Of nee, mijn potje is vol! En dus wil ik een week op vakantie … ALLEEN, zonder kinderen! Of ik wil m’n kinderen even een uur plat knuffelen, dat ook wel … Nu ja, het is zo’n week …
