Over mijn burn-out na het moederschap

Maar toch, wat was dat. Dat proberen, dat doorzetten, de verwachtingen van de maatschappij ... Fuck, zó zó lastig. Ik ben kapot.

Nu moet je weten, Fie was vijf maand en ik was weer zwanger. Fuck fuck fuck, dat was echt niet het plan. Fulltime werken, afzien as hell met een tweede zwangerschap terwijl ik van de eerste nog niet eens gerecupereerd was ... En een klein sprot dat nog niet kon stappen, jankend rond mijn benen.

Gelukkig heb ik veertien jaar geleden de man van mijn leven gevonden, zijn we ondertussen bijna vijf jaar getrouwd en hebben we blijkbaar een super sterke relatie (want ook dat wordt pas echt duidelijk na de bevalling).

Hij voldoet aan het beeld van een top papa. Blijft bij zijn vrouw als ze daar nood aan heeft, laat haar los als ze daar nood aan heeft. Kan de zorg van de kinderen perfect alleen aan. Alleen het denkwerk, dat blijft voor de vrouw. Daarvoor is nog een nieuwe revolutie nodig. Ik gok op volgende generatie, of die daarna. Hopelijk voor die moeders!

Soit, ik zit ondertussen al vijf maanden thuis met een burn-out. Niet door het werk, mijn kinderen hebben het gedaan. Ik ben nog steeds dezelfde persoon, maar ze hebben me toch onderuit gehaald. Ik kon het niet aan, ik kan het niet aan. Kinders.

Medici namen hun verantwoordelijkheid niet. Ik heb signalen naar hun hoofd geslingerd, gesmeten zelfs. Niemand reageerde. Iedereen vindt het precies normaal wat wij doen.

Negen maanden afzien en ondertussen fulltime blijven gaan, plannen, bevallen, drie maanden ‘bekomen’ (haha, wat een klucht, weet je wat dat is drie maanden?!, zelfs een man van enige leeftijd die een buikoperatie krijgt zit langer thuis) en na die drie maanden, amper gerecupereerd opnieuw aan de slag.

En de verwachtingen liggen hoog. Blijven presteren op het werk en ook thuis. Huis spic en span, kleren opgeplooid in de kast, kinders schoon gekleed, mama milf zonder zwangerschapskilo’s en papa vrolijk dollen met de kids. 

Ik kan dat niet. Ik wil dat wel, maar ik kan het niet. Mijn energielevel zit diep onder de grond. Vermoeidheid is een ding, daar moeten we door. Maar die energie ... 

Ik ben positief ingesteld, heb zeker geen depressie, hou van mijn meisjes en speel veel met hen in een ontploft huis. Ligt het binnen proper, verplaatst het probleem zich naar buiten. So be it, soms moet je de boel de boel laten. Maar ooit moet het wel eens opgekuist, toch? Dat bedoel ik. We hebben er een boeltje van gemaakt. Door hen. 

En toch kan ik ook niet meer zonder. Raar, confronterend, hard, keihard maar zó schoon.

Ik raad het niemand en iedereen aan.