Mama roept op: ‘De wetgeving rond abortus moet dringend aangepast worden!’

Het is niet makkelijk om mijn verhaal op papier te zetten. Het is een moeilijk verhaal, over een sterretje waar ik 11 weken zwanger van mocht zijn. Ik hoop dat mijn verhaal de nodige mensen wakker schudt, zodat de wetgeving veranderd kan worden. Want hoe durft men een zwangerschapsbeëindiging door CMV te bestempelen als een ongewenste zwangerschap?

Ik hoop dat ons verlies niet voor niets geweest is en dat binnenkort ouders die in onze situatie zitten niet meer door een hele abortusprocedure moeten gaan, want geloof me… het is al zwaar genoeg! En volgens het ziekenhuis komen er helaas vaak ouders in onze situatie terecht.

Zware eerste bevalling

Vorig jaar in februari beviel ik van een prachtige zoon. Zoals in de ogen van iedere ouder, was hij de mooiste en liefste baby van de wereld. Zelf was ik er minder aan toe. Na een bevalling van 26 uur, een epidurale die enkel rechts werkte en een mislukte manuele (en vreselijk pijnlijke!) poging om mijn vastgegroeide placenta te verwijderen, moest ik in slaap gedaan worden om de placenta weg te halen. Bij het ontwaken begon ik te stikken. Ik zag mijn man en pasgeboren zoontje nog en toen ging mijn licht uit. Nadien werd ik ergens wakker in een donkere kamer. Ik keek rond en mijn man en zoon waren er niet. Al duurde het maar even voor de verpleegsters er waren, ik voelde pure paniek.

Wat er precies gebeurd is, weet ik nog steeds niet. Er zijn onderzoeken gebeurd bij de allergoloog en daar is niets uit gekomen. Tot zover mijn bevallingsverhaal. Het was zwaar, heel zwaar! Maar ik trok me op aan mijn kerngezonde baby. Hem was niks overkomen. En dat je kind gezond is, dat is toch het belangrijkste, niet?

Tweede kindje

Vanaf januari wilden we proberen voor een tweede kindje, zodat het leeftijdsverschil niet te groot was. We wilden die slechte bevalling achter ons laten. Zoiets zou ons toch geen tweede keer overkomen? Tot onze grote verbazing waren we meteen zwanger. Onze zoon was 11 maanden oud toen ik op 13 januari een positieve zwangerschapstest deed. Wat waren we blij. Ons gezin zou compleet worden! 

Diezelfde week deden we nog een bloedtest bij de dokter. Vrijdagavond belden we voor het resultaat, maar we kregen geen goed nieuws. Er waren ontstekingswaarden in mijn bloed gevonden die mogelijk konden wijzen op een cytomegalovirusinfectie (CMV), een soort herpesinfectie die schadelijk kan zijn voor een ongeboren kind. Nee, dat kon niet! Dat mocht niet. Onze roze wolk, waar we amper op hadden gezeten, barstte.

Toen begonnen bijna 2 maanden van onderzoeken en ongerust afwachten. Alles zou afhangen van wanneer de infectie had plaatsgevonden. Voor de zwangerschap zou het nog oké zijn, maar vanaf de innesteling werd het gevaarlijk. Hoe vroeger de CMV-besmetting in de zwangerschap, hoe groter de kans op afwijkingen zoals hersenschade, doofheid, blindheid, mentale achterstand en noem maar op.

Heel even wat meer hoop

Onze eerste keer bij de gynaecoloog was heel emotioneel. We zagen niet één maar twee stipjes op de echo. Een tweeling! Met die mogelijkheid hadden we rekening gehouden, want er zijn veel tweelingen in de familie. Maar wat als de twee kindjes besmet waren? Ik was zo ongerust. In het volgende onderzoek bleek één vruchtje niet verder ontwikkeld te zijn. Ik kon enkel denken: “Oef. Dat is één leven waar ik niet over moet beslissen…”

We werden doorverwezen naar verschillende proffen. Aan de universiteit van Leuven was er een studie waarbij je als mama 18 pillen per dag moest nemen, indien lever en nieren er goed op reageren, om de kans tot overdragen naar de baby te verkleinen. Het was nog maar een studie, geen bewezen medicatie, maar ik wou er al onmiddellijk mee starten. Alles voor de baby! Maar dat was volgens de proffen nog niet nodig. Eén van de proffen gaf ons zelfs hoop. Hij sprak over de mogelijkheid op een vals-positief resultaat doordat mijn antistoffen niet hard gestegen waren.

Maar nog eens 2 weken later kregen we het verdict dat we niet wilden horen: mijn antistoffen waren heel hard gestegen. De besmetting dateerde van rond de innesteling en om in de studie te stappen, was ik al te laat. Bepaalde antistoffen mochten een maximale waarde hebben van 35 en die van mij waren plots 39. Onze wereld stortte in. We waren doodongelukkig.

Onwetendheid en ongerustheid

De dokters zeiden dat ik tot halfweg de zwangerschap kon wachten op een vruchtwaterpunctie en tot 28 à 30 weken voor de hersenscan. Blijkbaar was het ook mogelijk dat de gezondheid van de baby zelfs na de geboorte nog achteruit ging. Niet alle afwijkingen konden gezien worden op de echo. Die onwetendheid en ongerustheid deden me er helemaal onderdoor gaan. Konden we dit volhouden? Konden we het risico nemen? Volgens de dokters konden we tot in de 14de week (dus de 12de week na de bevruchting) zelf beslissen of we al dan niet de zwangerschap wilden stopzetten. 

Uit liefde voor de baby zelf, voor ons zoontje dat we al hadden en ons gezin “kozen” we voor dat laatste. Ik gruwel van het woord “kiezen”, want onze keuze was een gezonde baby ter wereld brengen waarbij we ons geen zorgen hoefden te maken over CMV. Voor de wet is het echter wel een keuze. Straffer nog: volgens de wet werd dit beschouwd als een ongewenste zwangerschap, omdat er geen zekerheid was op een slechte afloop. Die zekerheid was er inderdaad niet. Dat maakte onze “keuze” nog eens zo pijnlijk. Het resulteerde wel in het feit dat we door heel de abortusprocedure moesten…

Abortusprocedure

We belden op een dinsdag om een afspraak te maken in het abortuscentrum. De eerste afspraak was pas mogelijk de maandag nadien. Al meteen kregen we te horen dat we na die eerste afspraak nog eens 6 dagen moesten wachten: de wettelijke “bedenktijd”. Alsof we er nog niet genoeg over nagedacht hadden!

Onze eerste afspraak bleek dan enkel voor een echo te zijn. Een laatste echo. De laatste keer ons kindje zien. De uitleg over hoe alles zou verlopen, moest opgesplitst worden naar een andere dag. Dat moest zo volgens de wet, alweer omwille van die mogelijkheid om te bedenken. In realiteit was dat voor ons alweer een zoveelste ziekenhuisdag.

Ik vroeg of we nadien het lichaampje konden meekrijgen om eventueel te laten cremeren of begraven, ook al was het nog zo klein. Dat mocht niet. Iedereen in het ziekenhuis leefde wel enorm met ons mee. Ze vonden het zelf ook vreselijk dat we door dezelfde procedure moesten als mensen die ongewenst zwanger werden.

De dag van de ingreep was vreselijk. Ik moest voor de ingreep 2 pillen opsteken om alles in gang te zetten. Zelfs die toelating ondertekenen gebeurde niet zonder tranen. Net voor de ingreep kwam er een spoedoperatie tussen. Daardoor was er geen operatiekwartier vrij en moesten we nog eens 3 uur langer wachten.

Ontwaken en plots niet meer zwanger zijn, dat deed zoveel pijn. Ondertussen is de ingreep twee weken geleden. Gisteren moest ik op controle om te kijken of de ingreep goed verlopen was. Een lege baarmoeder… Even leeg als het gevoel waarmee ik nu ben achtergebleven…
 

Meer lezen? 

•    Ik liep CMV op tijdens mijn zwangerschap
•    Mevrouw, ik heb slecht nieuws (je hebt cmv)
•    Als CMV roet in het eten gooit ...