#poging25: Mama voelt zich soms bomma

Met meer dan 700 km op de teller zit de wandeluitdaging nog flink op koers. Maar alle voordelen waar ik in januari nog zo enthousiast over was… zijn intussen toch … euh… een beetje verzwakt. Op sommige dagen wil mijn lijf gewoon niet meer mee. Alsof het zegt: ‘Ga jij maar wandelen, geest, dat is goed voor je. Ik blijf hier wel in de zetel liggen!’ Helaas werkt het zo niet, dus doet mijn geest zijn uiterste best om het lijf wel uit de zetel te trekken. Dat is niet met volle goesting en ook niet zonder gevolgen: zware benen, pijnlijke gewrichten, en regelmatig nog wat pijnlijke blaren. 

Daar is de bomma!

‘s Ochtends, als ik mij uit bed hijs, voelt mijn lichaam wel vlot 20 jaar ouder aan, of misschien zelfs 30… In elk geval voel ik me dan een bomma. Alles kraakt en piept, alles wringt tegen. Mijn eerste stapjes zijn even wankel als die van een peuter die pas leert stappen. Wiebelen, evenwicht zoeken, pijnlijke plekken vermijden… Waarom toch? De hele insteek om meer te bewegen was net bedoeld om gezonder en fitter te worden. En daar zie ik voorlopig nog niet veel vooruitgang in. Help! 

Elektrisch of niet?

Geen nood, we blijven flink doorstappen. En in het meer-jaren-plan om meer te bewegen, heb ik me zelfs laten overhalen om ook de stap te zetten naar een elektrische fiets. Daarmee kunnen kleine boodschapjes makkelijker gedaan worden en zal de auto nog vaker op stal blijven staan. Ik moet eerlijk toegeven dat het toch een grote stap was. Is zo’n elektrische fiets niet vooral voor oudere mensen? Is het niet heel lui om ondersteuning te vragen bij het fietsen? En wat als we met de kinderen gaan fietsen? Hoe moeten hun kortere beentjes onze aangedreven tweewielers bijhouden? Zoveel twijfels…

Net als ik de knoop doorhak, de bestelling in orde breng, mezelf wijsmaak dat die fiets juist zal bijdragen tot een betere gezondheid en mezelf sus met het feit dat er ook mensen jonger dan mij mee rondrijden, zegt mijn man: ‘Oh, ik kijk er al naar uit om met ons tweetjes fijn te gaan fietsen en mooie plekken ontdekken!’ 

En lap, in mijn hoofd zag ik ons, zij aan zij, de velden doorkruisen op onze elektrische fietsen. De haren al wat grijzer, in een gezapig tempo… Ineens voelde niet alleen mijn lijf, maar ook mijn geest zich haast pensioengerechtigd. Paniek!

Lees ook:

Goede voornemens – poging '25
#Poging25: Dit doet elke dag wandelen na 1 maand met jouw lichaam!
#Poging25: Februari fail: waarom is stoppen met snoepen zo moeilijk?
#Poging25: Als mama nog starten met sporten? Tuurlijk wel!