“Plassen in het bijzijn van je kind: deze bekende blogster krijgt kritiek”. Lees ik dat goed? Misschien kunnen we het ook anders stellen: Welke moeder is er voor het laatst alleen en in rust naar het toilet geweest? Ik bedoel, niet dat het een bewuste keuze is om zo de moeder-dochterrelatie te versterken, maar we zijn toch maar gewoon moeders die, even tellen, nog altijd maar twee handen hebben?
Structuur, structuur en nog eens structuur. Iets wat elk kind nodig heeft. En een kind met autisme des te meer. Omdat ze het zichzelf opleggen, omdat het zo moet, omdat het in hun hoofd simpelweg niet anders kan.
Stel je even voor: jij met je georganiseerde, rigoureuze aanpak – en je partner met een spontane, vrolijke flair. Het lijkt soms alsof jullie de handleiding voor het ouderschap op verschillende planeten hebben ontvangen. Jij plant elke activiteit tot in de minuut, terwijl je partner meent dat chaos net zo creatief is als kunst. Hoe overbrug je die kloof als jouw strikte opvoedstijl botst met die speelse aanpak van de ander? Het antwoord is ‘simpel’: door samen de juiste balans te vinden, met een flinke dosis humor en veel geduld!
Experts geven aan dat we dringend weer strenger moeten worden voor onze kinderen. Volgens onze poll op Insta gaan jullie daar ook volledig mee akkoord. Meer dan 80 % stemde volmondig ‘ja’. Overduidelijke cijfers… Maar waar gaat het dan precies mis? Dat vroegen we aan de leerkrachten onder jullie. Dit zijn hun reacties.
Mama worden is voor iedereen een grote aanpassing, maar voor mij vormde het zo mogelijk nog een grotere aanpassing: zelf ben ik de eerste drie jaar van mijn leven opgegroeid in een tehuis waar ik nooit buitenkwam en ik nooit een mama- of papafiguur heb gehad. Daarna woonde ik in een pleeggezin met één eigen kind. Sinds ik twee dochters heb (één van twee jaar en één van een paar maanden) word ik vaak geconfronteerd met mijn eigen verleden en hoe dat een invloed kan hebben op het leven.
"Zijn ze flink?" is volgens mij de meest gestelde vraag als het om kinderen gaat. De kinderen worden beloond en geprezen als ze flink zijn. Ouders voelen zich op hun beurt trots als hen verteld wordt dat ze flinke kinderen hebben. Maar wat als ze niet altijd zo "flink" zijn?
ADHD. Vier letters die veel verklaren. Letters waarvan ik vroeger dacht dat het een verwoording was voor te drukke of wilde kids, hebben nu een totaal andere betekenis voor ons. Blijkbaar heb je te weinig dopamine in de hersenen. Daardoor kan je je heel moeilijk concentreren en ben je ook vaak heel intens. Maar ook dagdagelijkse taken zijn moeilijk voor jou omwille van de duizenden prikkels die je constant van je taak afleiden ...
Oma en opa, nona en vake, moeke en bompa … Grootouders zijn een godsgeschenk. Ze zijn apetrots op hun kleinkind(eren), verwennen hen graag en je kan op ze rekenen als je opvang zoekt voor je kroost. En je kinderen? Die brengen maar al te graag tijd door met hun grootouders. Maar ze blijven jóuw (schoon)ouders, en niet die van je kinderen.
Als we op restaurant gaan, vinden we het vanzelfsprekend dat er verschillende voorgerechten en verschillende hoofdgerechten op het menu staan. Het zou bij (bijna) geen enkele restauranthouder opkomen om slechts één voorgerecht en één hoofdgerecht aan te bieden. Want elke klant is verschillend en heeft verschillende wensen. Waarom zou het op het vlak van ouderschap anders zijn?
Hoogsensitiviteit is een kracht die ervoor zorgt dat iemand anderen heel goed kan aanvoelen en zich sterk kan inleven in anderen. Een extra paar ‘voelsprieten’, als het ware. Maar hoe komt het nu dat hoogsensitieve mensen alles zo intens meemaken?
