"Ik doe mijn kinderen later nooit het stereotiepe roze of blauw aan!" Ik herinner mij deze woorden alsof ik ze gisteren uitsprak. Een paar jaar later en drie kinderen later moet ik toegeven dat ik toch niet zo consequent ben geweest...
Fien heeft na twee en een half jaar kleuterschool een imposante verzameling ‘kunst’ aangelegd. Tekeningen, boetseerwerkjes, hoofdversieringen in alle kleuren en maten (Sinterklaas, Zwarte Piet, de gevaarlijke heks, …), noem maar op.
Gisteren hebben we Mil zijn eerste verjaardag gevierd. Alweer een feestje en leuke dag dat mama moet missen... Wat zou ze er toch graag bij zijn geweest, en hoe ontzettend graag hadden we haar erbij gehad! We hebben haar zo ontzettend hard gemist erbij!
Angstaanvallen, ze overvallen me zo nu en dan, en dan vooral ’s nachts, als ik alleen in mijn bed lig… Wat als ik ziek word? Wat als ik er niet meer ben? Gelukkig staat daar elke morgen weer die ongeduldige, energierijke 5-jarige kleuter van mij om me weer helemaal terug naar de realiteit te halen.
Evelien Kayaert en Anky De Frangh, beide moeders en ervaringsdeskundigen in tieners, ontwikkelden samen dé handleiding om die hormoonbommetjes die tieners soms kunnen zijn onder controle te houden. Of ja, om als ouder de rust zo goed mogelijk te bewaren en de puberteit zo ongeschonden mogelijk door te komen.
'Ze heeft wel al een buikje he'. Daarmee is de toon van het gesprek gezet. Mijn kind is te dik. Iemand vindt mijn kind te dik. Ik kijk naar haar zalig pensje en merk dat ik mijn vuist bal. Ik antwoord 'Mijn kind is prachtig. Fijne dag nog.' Ik wil geen scene maken waar zij bij is.
Aaaaah zucht… De oogrol… Dat is dat ding dat élke puber vroeg of laat weleens doet als reactie op iets wat jij gedaan of gezegd hebt. Soms gaat er ook een geluid mee gepaard, namelijk een diepe keelzucht gevuld met ergernis en moedeloosheid met maar één overheersende gedachte: ‘Die van ons is weeral bezig.’
We kennen het allemaal wel: kinderen die om de meest onbegrijpelijke redenen hartverscheurend beginnen te huilen. We snappen het best, het leven is geen ponykamp. Al is het soms stiekem gewoon ook heel grappig als je er even bij stilstaat welke redenen aanleiding kunnen geven tot zo’n huilbui. Die kindertjes hebben het toch maar hard te verduren!
