Kinderen zijn echt een zegen. Al zijn er ook momenten waarop je daar als ouder toch net iets anders over denkt, ahum. Deze ouders bijvoorbeeld hebben ongetwijfeld al betere dagen gekend!
Elke ouder is op een bepaald moment in het ouderschap gestrest. Elke ouder is af en toe uitgeput door zijn of haar kinderen. Maar een parentale burn-out is nog een stap verder. Die is het resultaat van stress en vermoeidheid waarvan je niet kan herstellen.
Een smartphone maakt ons leven gemakkelijker, daar bestaat geen twijfel over. Het toestel doet op zijn eentje waar we vroeger heel wat andere apparaten voor nodig hadden: het is onze wekker, rekenmachine, fototoestel, krant, postbus, camera, radio, televisie … Toch voelen veel mensen zich slaaf van hun telefoon.
Ik vond het een zalige periode als ouder, zo net na de stressvolle peuter- en kleuterjaren en nog vóór de puberteit in alle hevigheid losbarstte. Alleen jammer dat het leek alsof die periode maar 27 seconden duurde …
Als mama of papa vallen we soms een beetje in herhaling. Er zijn een aantal zinnen die we onszelf precies wel héél vaak horen uitspreken. Of zijn wij de enige? Deze uitspraken bijvoorbeeld passeren hier toch in elk geval heel regelmatig:
Ik ben in shock. Mijn zoon toonde mij, zelf volledig van de kaart, een filmpje dat hij doorgestuurd had gekregen. Op het filmpje een meisje van 12 dat geslagen en gevloerd werd door een ander. Een meisje met wie hij vorig jaar nog in de klas zat. Omringd door een schare lachende, gierende pubers.
We moeten daar eerlijk zijn, eigenlijk zitten pubers en peuters zo ongeveer hetzelfde in elkaar. Toch? Denk maar aan deze 10 gelijkenissen tussen die twee:
Het lijkt misschien vanzelfsprekend, maar het maken van een goede planning is in de praktijk niet altijd zo eenvoudig. Je tiener kan best deze zes stappen volgen. In het begin lijkt het misschien veel werk en kan het afschrikken, maar na wat oefenen is een paar minuutjes per dag voldoende!
Mag ik dat zeggen? De kans is groot dat er niemand mijn mening zal delen, maar ik deel ze toch graag met jullie. In 2020 beleefden we waarschijnlijk – correctie: hopelijk – de meest bizarre periode uit ons leven. Plots was alles anders en mocht er niets meer. We voelden ons opgesloten – of ja, we wàren opgesloten, in ons kot! Maar toch… heb ik soms een beetje heimwee naar de lente van 2020.
Ik vind mijn leven leuker als mijn pluszoon er niet is dan wanneer hij er wel is. Zo. Het staat er, zwart op wit. Fier ben ik daar niet op, maar schamen doe ik me daar nu ook niet om. Hoewel het zoiets is waar toch een licht taboe op rust, denk ik dat heel veel plusmama’s mijn gevoel delen.
