Kinderen zijn een grote bron van vreugde. Zeker in het huishouden: ze zorgen ervoor dat mama’s en papa’s altijd wel iets te doen hebben in huis, en we weten allemaal dat die huishoudelijke taakjes dé favoriete hobby zijn van alle ouders. Superlief, toch, dat ze ervoor zorgen dat we ons nooit hoeven te vervelen? Zo houden kinderen zich quasi allemaal aan de volgende, ongeschreven regels:
Afscheid nemen van die geliefde fopspeen, da’s vaak niet evident voor een kind. Daarom zorgen we graag voor een duwtje in de rug en wat extra motivatie, in de vorm van een aftel- of beloningskalender. Zo kan je kleine schat visualiseren hoeveel dagen hij of zij het al moedig doet zónder fopspeen. Je zou voor minder trots zijn!
Is dit het dan? Het is een zin die al meermaals door mijn hoofd geflitst heeft sinds ik 41 ben geworden. En niet vanuit een gevoel van teleurstelling, maar eerder uit een gevoel van méér willen. Het huisje, tuintje , boompje is al lang afgevinkt. De stabiele job is er, de kids zijn tieners en trekken hun plan, mijn man en ik vullen elkaar aan. En toch … Toch is er iets waardoor ik me de laatste maanden enorm onrustig voel.
Het is vandattum. Dat is me sinds dit weekend nogal redelijk duidelijk geworden. Mijn tiener zit tjokvol hormonen en die puberteit staat nu echt voor de deur. Een paar tekenen aan de wand.
We stonden samen in de keuken, zij in haar oversized T-shirt, ik met mijn hoofd half bij het avondeten. Op een bepaald moment stak ze haar arm uit om iets van de bovenste plank te pakken. En toen zag ik het. Onder de rand van haar mouw, net boven haar elleboog: een paar scherpe, rode strepen. Mijn hart kromp ineen. Ik hoopte nog even dat het niets was. Misschien een kattenkrab? Maar ik wist wel beter.
Nu de kou weer zijn intrede doet en een winterjas broodnodig is, is het dringend tijd om er nog eens op te wijzen je kind niet met dikke jas in de autostoel te zetten. Want de meeste ouders zetten hun kind wel vast in de auto omwille van de veiligheid, maar niet alle ouders zijn er zich van bewust dat die veiligheid in het gedrang komt als je je kindje mét jas in de autostoel zet.
Tieners hebben over het algemeen nogal wat haar op hun tanden. Soms ontaardt dat in jammerlijk pestgedrag. Kinderen die pesten doen dat doorgaans niet voor de ogen van hun ouders. Een leerkracht, een andere instantie, een andere tiener, een moed of vader van een andere jongere is meestal beter op de hoogte en kaart dit met jou aan. Hoe ga je hier het best mee om?
Ooit komt de dag waarop ze het ons vraagt. ‘Waarom zit ik bij kindjes in de klas die een jaar ouder zijn?’ Weet, mijn lief kind, dat dit geen gemakkelijke beslissing is geweest, maar dat dit na lang wikken en wegen de beste oplossing leek voor jou. We willen dat je gelukkig bent.
Kinderen grootbrengen is niet makkelijk. Elk kind is een eigen persoontje met een eigen karakter, temperament en wil. En in de tienerjaren komt daar nog een heel arsenaal aan lichamelijke en hormonale veranderingen bovenop.
