Burn-out: mijn ctrl-alt-delete moment

Burn-out

Sinds enkele maanden zit ik thuis met een burn-out. Dat is het etiketje dat ik om m'n teen kreeg. Niet dat het zoveel uitmaakt, maar het kind moet een naam hebben, al was het maar voor het ziektebriefje. In the end, frankly, who cares?  I don't. De reden(en) waarom ik hierin verzeild ben geraakt, daar wil ik het niet meer over hebben. Daar werden ettelijke sessies bij de shrink (bij deze, bedankt L.) aan gewijd.

Het belangrijkste is dat ik er weer uit aan het geraken ben. En dat ik heel wat over mezelf geleerd heb.

Dit soort ervaring laat je namelijk niet onberoerd...

Dieptepunt

Het dieptepunt was het moment - enkele weken voor ik uitviel op het werk - waarop mijn dochter hartverscheurend op m'n schoot zat te huilen en ik er apathisch onder bleef. Mijn moeder stond op me te roepen om me wakker te schudden uit die toestand. Ik wist dat het zo niet verder kon maar ik spartelde toch nog enkele weken door. 'Koppig' is namelijk my middle name, tot ik uiteindelijk - na een onnozel voorval op het werk dat resulteerde in een urenlange huilbui - de deur achter me dicht trok. Het werd mijn CTRL-ALT-DELETE moment...

In de eerste weken van m'n ziekteverlof bleef ik verder rennen, als een hamster in een tredmolentje, volledig opgefokt door adrenaline en in overlevingsmodus. Het was pas toen ik begon te vertragen dat ik me realiseerde hoe groot de schade was. Mijn lijf weigerde dienst: ik had een astmatische hoest, hartkloppingen, aanhoudende hoofdpijn en rugpijn,... Ik viel zomaar in het midden van de dag in slaap. I K  W A S  T O T A A L  O P.

Ik sloop langs de gevels van de huizen als ik m'n dochter naar de opvang bracht, ik schrok op van elk geluid en ging elk contact uit de weg. Ik voelde me schuldig omdat ik haar wegbracht terwijl ik gewoon thuis zat, bovendien voelde ik me zo moederziel alleen... Toch moest ik dat doen, want ik had nood aan rust. Ik lag ook uren wakker s' nachts (terwijl zij gewoon doorsliep) en moest bijslapen tijdens de dag.

Maar, geleidelijk aan ging ik weer in het midden van het voetpad lopen. Ik begon te genieten van het alleen zijn in de stad, nam de tram niet meer rechtstreeks naar huis maar wandelde huiswaarts. Ik keek weer rond en ging met een boek of een schriftje op een terras zitten. De lattes die ik gedronken heb?! Een fortuin hebben ze me gekost!

Overprikkeld

Gedurende enkele maanden kon ik haast niks lezen, geen tv of radio verdragen. Ik kon geen gesprekken meer volgen, laat staan ze me herinneren. Als iets nog maar een beetje tegenzat, resulteerde dat in woede-uitbarstingen of huilbuien. Ik herkende mezelf niet meer, laat staan dat mijn omgeving er nog iets van snapte. Alles kwam té hard binnen. Ik was compleet overprikkeld. Het leek alsof ik mezelf onder een stolp moest plaatsen om toch nog enigszins te blijven functioneren.

Een kennis raadde me aan om me eens in hooggevoeligheid (HSP) te verdiepen. Het werd een echte Aha-Erlebnis. Ik begreep plots waarom ik van kindsbeen af het gevoel had om zaken anders te beleven dan de meerderheid van de mensen. Zintuiglijke impulsen komen zoveel harder binnen bij mij, als was ik een soort spons. En op dit moment was ik duidelijk over-verzadigd...

Grenzen stellen

Nu, ik hou niet van hokjesdenken en etiketjes plakken. Elke mens is uniek. Dat maakt psychologie ook zo moeilijk als wetenschap. Maar het kan je wel helpen om een kader te hebben dat een en ander kan verklaren. HSP is dus een gegeven, punt aan de lijn. Je moet er gewoon mee verder, zoals eender elke ander karakterkenmerk. Het stellen van grenzen is daarbij een belangrijk element: grenzen stellen aan anderen maar ook aan jezelf. En dat lijkt aardig te lukken... Mijn feedback-systeem schiet nu tijdig in actie en blokt af, zonder muren op te gaan trekken.

Ook volg ik jobcoaching. Kwestie van eens over het muurtje te kijken naar eventuele andere jobmogelijkheden... Daaruit is al gebleken dat ik lucht moet geven aan mijn creatieve kant. Vandaar, onder andere, deze blog. Ik schrijf dus voornamelijk als uitlaatklep, maar als jij er wat aan hebt, dan maakt mij dat natuurlijk blij :-).

Hoe het nu verder moet met m'n job? Dat is nog koffiedik kijken. Maar... loading... "Komt wel goed", zoals een collega van me steeds weer zegt (zo vaak zelfs dat ik met alles wat in de buurt ligt naar z'n kop zou smijten). Maar ja, dat is de attitude die ik sinds kort ook meer hanteer en ja, bevalt wel, eigenlijk... Wat minder goed is, is ook nog best dik oké. Ik ben tenslotte ook maar een mens (al vergeet ik dat nog al eens :-)).

Dankbaar voor mijn omgeving

Ik ben in de ergste maanden niet altijd de gemakkelijkste geweest voor mijn omgeving. Maar die omgeving, die was er steeds voor me en had geduld met me, en daar kan ik alleen maar heel erg dankbaar voor zijn. De schare vriend(inn)en die ik opbouwde doorheen vroegere en later fases van mijn leven, de collega's die - ondanks de enorme afstand die ik nam van het werk - toch bleven polsen naar mijn toestand, mijn kleine maar hechte familie. Mijn ouders, en dan vooral mijn moeder, die op crisismomenten de zorg voor m'n dochter uit handen nam en ondanks haar hekel aan koken plots ketels vol met (heel lekkere) bolognaisesaus stond te brouwen.

En natuurlijk mijn dochter, als is ze nog maar negen maanden en beseft ze het niet, ze heeft voor mij gezorgd. Door haar geweldige zelve te zijn (eigen kind, schoon kind hé :-))...