Stop alsjeblief met het veroordelen van mijn kind met adhd en autisme

Hart breekt

Ik heb een dochter van zeven met adhd en autisme. Twee onzichtbare beperkingen. Een opmerking als ‘bij jouw dochter valt het gelukkig allemaal wel mee hé’ is nog maar een milde uitdrukking van onbegrip, maar daardoor wordt nog eens duidelijk dat mensen het niet serieus nemen en ons (dat van ons als ouders als dat van onze dochter) harde werk niet wordt gezien.

Maar het is goedbedoeld en ik kan hun visie nog ergens volgen, want op het eerste gezicht lijkt onze dochter niet beperkt. Maar wat ik niet begrijp zijn uitspraken als ‘je moet haar maar niet zo verwennen en wat strenger zijn’ of ‘jullie dochter heeft ook al haar reputatie mee’. Mijn dochter van bijna acht moet dus al strijden tegen een slechte reputatie, want ze wordt gezien als het stoute, ambetante, drukke kind.

Als moeder breekt je hart. Je wil haar beschermen en onder je vleugels nemen. Maar helaas kan je je enkel machteloos voelen in dergelijke situaties.

Naar aanleiding van een paar gebeurtenissen schreef ik een gedicht over mijn dochter. Ik zou dit graag met jullie delen:

Mijn meisje van al bijna acht

Wat word je groot, maar wat blijf je klein

En toch strijd je strijden

Die je niet zou hoeven te bestrijden

Oneerlijke gevechten

Waarin je lot al is bepaald

Mijn meisje van al bijna acht

De stemmen in je hoofd die zwijgen nooit

Gedachten gaan te snel

zijn niet te ordenen

Prikkels worden niet gefilterd

Vermoeidheid is de enige prijs

Mijn meisje van al bijna acht

Je krijgt geen vat op de wereld rondom je

En wij al evenmin op jou

Je stuit alleen op onbegrip

En wordt in hokjes gedrongen

Die je eeuwige gevangenis zijn

Mijn meisje van al bijna acht

Ik wou dat ik even kon voelen

Wat er in je omging

En dat ik de stemmen kon toespreken

Even stil te zijn

Maar het enige wat ik kan doen

Is je troosten van je pijn en er altijd voor jou te zijn.